Al of niet thuis voelen in een kerk

De laatste jaren zijn er heel wat mensen die zich niet meer thuis voelden in de institutionele kerk. Bij de Rooms Katholieken en Anglicanen is er de laatste jaren heel wat verkeerd gegaan door de vele seksschandalen. Hierdoor hebben veel mensen spijtig genoeg het geloof laten varen.

Toch zijn hier en daar de stemmen in mensen hun achterhoofd blijven roepen en werden sommigen aangetrokken tot minder gekende geloofsgroepen of denominaties die hun meer vertrouwen gaven.

Vele mensen hebben de grote kerken de rug toegekeerd en hebben de weg gevonden naar kleinere gemeenschappen. De laatste jaren is er ook mer een gevoelen opgekomen dat mensen er bij willen horen. Sociale media geeft voor velen dat surrogaat van samenhorigheid, maar het brengt uiteindelijk toch niet die innerlijke rust waar velen naar zoeken.

Sommigen willen gewoon op hun eigen voelen, terwijl het voor anderen belangrijk is om zich als onderdeel van een groep te voelen. In de mastodont of megakerken worden de mensen opgeslorpt in de massa en uiteindelijk vinden velen zich daar toch niet echt thuis. Op dat vlak kan een huiskerk of thuiskerk een oplossing bieden. Een huiskerk gaat meer de gelegenheid bieden om deel te voelen van een groep. Men is daar niet zomaar een nummer in het geheel, maar is een persoonlijk aanspreekbaar iemand. Men is daar trouwens ook vlugger betrokken bij het gebeuren. Het kerk zijn kan daar makkelijker ervaren worden, omdat iedereen er nauwer bij betrokken is.

Dat nauwer betrokken zijn kan echter voor sommigen dan weer een afschrikking zijn. Zeker is het iets waar men zal moeten aan wennen. Want in een huiskerk kan men niet zomaar passief aan de zijlijn blijven zitten. Een huiskerk verzoekt actieve participatie.

Samen komen in een klein vertrek, zij het bij iemand thuis, of in een openbaar gebouw biedt het voordeel dat er meer intimiteit is dan in een groot kerkgebouw en dat men nauwer met elkaar verbonden kan voelen.

Terwijl een klassiek kerkgebouw iets kils kan hebben ervaart men de warmte van een huiskerk doordat men in een woonkamer of living bij iemand thuis als bezoeker kan komen. Maar het is niet zomaar een bezoeker, maar iemand die men wil aanschouwen als een broer of zuster. De huiskerk heeft dat familiale van broederschap in Christus. Door de huiselijke sfeer en geborgenheid biedt een huiskerk een aantrekkelijke warme omgeving aan, welke een neutraal kerkgebouw niet kan aanbieden.

In de traditionele kerk zorgt de clerus ook voor een afstandelijkheid, welke men niet heeft in de huiskerk. Daar wordt iedereen op gelijke voet behandelt. De voorganger is een gewoon lid van de geloofsgemeenschap, die op een bepaald moment de pastor kan zijn, maar het volgende moment een gewone mede belever of ‘parochiaan‘. Meerderen kunnen zo de rol van prediker opnemen in de gemeenschap terwijl iedereen op een bepaald ogenblik een luisterend lid zal zijn terwijl het het volgende ogenblik een spreker kan zijn die zijn of haar mening zegt over een Bijbeltekst of over het gehouden sermoen zijn of haar mening geeft.

Terwijl er in de institutionele kerk een afstandelijke koude kan heersen, is er in de huiskerk dat huiselijke gevoel dat met liefde voor elkaar en warmte gevuld is.
In een grote kerk kan men elkaar wel eens aankijken, lachen naar elkaar, maar buiten de mensen dicht bij jouw blijft er een afstand tussen de anderen die verder af zitten. In een huis kun je met elkaar praten en informeler omgaan. Je kan tezamen zitten, niet enkel om de dienst te laten passeren, maar er actief aan deel te nemen plus ook werkelijk samen verbonden te voelen.

In het grote kerkgebouw zal men de mensen tijdens de dienst niet snel iets zien eten of drinken. In de huiskerk is er voor dat huiselijke gebeuren wel plaats. Men kan er samen eten en drinken, met elkaar omgaan en zo elkaar beter leren kennen. De verbondenheid in een huiskerk kan veel beter opgebouwd en aangevoeld worden dan in een meer afstandelijk kerkgebouw.

Maar in deze moderne kapitalistische wereld waar de mensen zo individueel leven kan de afzondering groot zijn. Het kan ook zijn dat dat familiale of huiselijke vele mensen afschrikt. In ieder geval zal het voor velen wennen zijn om zo dicht bij elkaar te zitten en het geloof te delen. Want delen van geloof is essentieel voor de goede werking van de huiskerk.

In de institutionele kerken ziet men weinig mensen hun geloof delen, maar in de huiskerk maakt zulks deel uit van het dagelijks gebeuren. Toch kan het in de huiskerk in het begin voor velen ook moeilijk zijn om zelf mee te werken aan het predikingswerk. In de grote kerken ziet en hoort men nog maar weinig predikingswerk. In de huiskerk is het Woord van God de grootste brok van de dienst. Als het ware wordt het daar met de paplepel aangeboden.

Soms kan het wel lijken of thuis en daarbuiten het kerkelijk leven wel doodbloedt. Over het algemeen zijn de kerken wel als het ware aan het doodbloeden. Maar daarnaast zijn er levende kiemen, bruisend van enthousiasme.

In de huiskerk kan dat enthousiasme verder aangewakkerd worden. Wat oorspronkelijk als een klein vlammetje kan beginnen heeft in die thuishaven de mogelijkheid zich verder uit te breiden en ‘grotere kaarsen’ te doen opvlammen. Dat is een van de mooie punten in een huiskerk, dat iedereen elkaar aanwakkert om dieper en bewuster een geloofsleven op te bouwen waar men niet bang voor is om het te uiten. Dat lopend vuur kan dan ook naar de toekomst toe er voor zorgen dat men buiten de huiskerk mensen over die vertrouwde omgeving gaat vertellen en mensen gaat durven uitnodigen om eens de gemeenschap te komen bezoeken. Zo zal het vuur verder kunnen verspreiden en de kleine geloofsgemeenschap verder uitgroeien, tot een grotere huiskerk.

Voorgaande