Kolossenzen – Een aansporing tot eenheid in liefde #1 Scheiding van de wereld

 

Het nieuwtestamentische gedeelte van ons dagelijkse leesplan (the Bible Companion) brengt ons ertoe de brief te overwegen die door de Geest via Paulus aan de Ekklesia in Kolosse is geschreven.
Deze brief behandelt vele aspecten van de wandel van de gelovige door het leven, waarbij vele thema ‘ s worden samengevoegd, om een heerlijk tapijt van kleur en schoonheid ontworpen om gelovigen te provoceren en aan te sporen tot een trouwe dienstbaarheid voor Christus. Als we onze geest komen voorbereiden op het nemen van de symbolen van brood en wijn, lijkt het gepast om het hoofdthema van elk hoofdstuk te kiezen door middel van vermaning en troost in een dag van kwaad.

Hoofdstuk 1- scheiding van de wereld

Het eerste hoofdstuk verwijst naar de gebeurtenissen die over Israël kwamen ten tijde van hun bevrijding uit Egypte. Israël verliet Egypte in de duisternis van de nacht, na de engelenmoord op de Egyptische Eerstgeborene. Op een soortgelijke manier wordt gezegd dat we bevrijd zijn van de duisternis van een heidense nacht, door het doden van Jehovah’s Eerstgeborene.

Dus Kolossenzen Hoofdstuk 1 spreekt over onze Vader:

« Die ons verlost heeft uit de macht van de duisternis, en ons heeft overgebracht in het koninkrijk van zijn geliefde Zoon: in wie wij de verlossing hebben door dit bloed … hij is het hoofd van het lichaam, de Ekklesia: die het begin is, de Eerstgeborene uit de doden … » (Kol. 1: 13,18).

Merk het verschil, de eerstgeborenen van Egypte werden echter gedood als het oordeel van God tegen de macht van de zonde – zij stierven en zullen niet meer opstaan. Maar de Messias is de eerstgeborene van Jehovah, de eerste die uit de dood opstaat tot glorieuze onvergankelijkheid.

Omdat Christus de Eerstgeborene uit de doden is, kunnen we grote hoop en troost hebben, want er staat geschreven over de opstanding.:

zoals in Adam allen sterven, zo zullen ook in Christus allen levend worden gemaakt. Maar ieder in zijn eigen orde: Christus de eersteling; daarna die van Christus zijn bij zijn komst » (1 Kor. 15:22-23).

Er is een krachtige vermaning gegeven wanneer we deze dingen overwegen. Elders wordt Israëls vertrek uit Egypte opnieuw vergeleken met onze bevrijding uit de wereld.:

« Voorts broeders, ik wil niet, dat gij onwetend zijt, dat al onze vaderen onder de wolk geweest zijn, en allen door de zee gegaan zijn; en allen in Mozes gedoopt zijn in de wolk en in de zee…. nu is hun al deze dingen overkomen tot voorbeelden; en zij zijn geschreven tot onze vermaning … » (1 Kor. 10:1-2, 11)

Hier is de vermaning:

Onze afgescheidenheid van de wereld moet overeenkomen met Israëls afgescheidenheid van Egypte. Toen zij zich aan de oevers van de zee verzamelden, leek er geen ontsnapping te zijn, menselijk gesproken.

Ze werden achtervolgd door de dood – het Egyptische leger – er was geen weg terug. Ze moesten vertrouwen op Jehovah’s vermogen om hen te bevrijden –  en dat was zo. Onder goddelijk bevel, door het opheffen van de staf van Mozes, vertrok de zee aan beide zijden, waardoor het volk vooruit kon gaan, door de wateren naar een nieuw leven dat voor hen lag in het land van belofte. Toch worden wij, afstammelingen van Adam, een stervende zondaar, al de dagen van ons leven achtervolgd door dood en sterfelijke zwakheid. Maar er is voorzien in een weg van Redding, door de opheffing van de Messias aan het hout, en door de wateren van de doop in zijn reddende naam (vgl. Romeinen 6). Als we eenmaal erkennen dat de enige weg van redding is door die wateren te gaan, beseffen we ook dat er geen weg terug is – er is niets anders dan de dood achter – maar verlossing ligt voor ons. Het is deze kennis die ons in staat stelt de moeilijkheden van onze wildernisreis te doorstaan. Opnieuw verwijzend naar de bevrijding van Israël, lezen we:

« Geen andere verzoeking is u gegrepen dan die welke de mens gemeen heeft; maar God is getrouw, die u niet zal laten verzocht worden boven hetgeen gij kunt; maar met de verzoeking ook een weg zal maken om te ontkomen, opdat gij die kunt verdragen » (1 Kor. 10:13).

Israël had geen manier om een zekere dood te vermijden – maar met hun beproeving kwam er bevrijding, zij het op een zeer onverwachte manier. En zij gingen door de wateren,

« wat de Egyptenaren probeerden te doen, verdronken » (Hebr. 11:29).

Zij lieten de dood achter zich in de vernietiging van degenen die de macht van de dood hadden, en moesten naar voren lopen om hun erfenis op te nemen – maar hoe tragisch was het dat het woord over hun erfenis predikte

« werd niet vermengd met geloof in hen die het hoorden » (Hebr. 3:2).

Maar hoe zit het met ons?

Lopen we, hoe wankelend ook, door de wildernis van het leven, langs de smalle weg om onze erfenis op te nemen – of worden we moedeloos en ontrouw op onze reis? De keuze is aan ons.

+

Eerdere

1. Wij moeten getrouw aan God zijn
2. Getrouwen aan God laten zich dopen
3. Deelnemers zich verenigend tot één lichaam
4. Dopelingen eenheid aanbiedend aan ongedoopten
5. Jezus hoogpriesterlijk gebed voor eenheid
6. Jesus se hoëpriesterlike gebed vir eenheid
7. Jesus taproestsleedje vu’ eend’
8. Eenheid met Christus is als lijm die ons bij elkaar moet houden

++

Aanverwant

1. Wees druk bezig met het belangrijke teken van geloof
2. De leer van redding is duidelijk
3. Kerk niet bepaald gebouw
4. Kerkelijke herders
5. Christus in Profetie #9 De psalmen (3) Van wie er in de Boekrol geschreven staat
6. Opgeroepen door Jezus
7. Eenheid in Jezus en Jezus in ons en God in hem
8. Overdenking: Gemeenschap met de Vader en met Zijn Zoon Jezus Christus
9. Fragiliteit en actie #5 Oproep
10. Gods vergeten Woord 5 Verloren Wetboek 4 De ‘katholieke’ kerk
11. Gods vergeten Woord 16 Brood en wijn 5 Gemeenschap
12. Het Wachttorengenootschap over Christadelphians #9 Wereldse gebruiken 5 Huwelijken en scheidingen
13. Jullie zullen hiervan getuigenis afleggen
14. Van God zijn en niet van uzelf