hoofd van de Ekklesia – Kanisa la Christadelphian huko Anderlecht

Kolossenzen – Een aansporing tot eenheid in liefde #2 Volledigheid van het verenigde lichaam van Christus

Mai 20, 2024Mai 20, 2024 par Christadelphians, publié dans Jezus Christus - zoon van God, Woorden van aanmoediging

Vervolg van: Kolossenzen – Een aansporing tot eenheid in liefde #1 Scheiding van de wereld

Hoofdstuk 2-de volledigheid van het verenigde lichaam van Christus

Een van de thema’s die we in Hoofdstuk 1 hebben opgemerkt, is dat van het lichaam van Christus, en hoe individuele leden er deel van kunnen worden. Dus lezen we:

Hij is het hoofd van het lichaam, de Ekklesia, die het begin is, de Eerstgeborene uit de doden, opdat hij in alle dingen de voorrang zou hebben. Want het heeft de Vader behaagd, dat in Hem alle volheid zou wonen » (Kol.1:18-19).

Hoofdstuk 2 gaat over dit thema van de « volheid » die in de Messias woont, en benadrukt de volledigheid van zijn Verenigde lichaam:

« in Hem (d.w.z. Christus) woont al de volheid van de Godheid lichamelijk, en gij zijt volmaakt in Hem, die het hoofd is van alle Heerschappij en macht » (VS.9).

De volheid of volledigheid van God woont in Christus, die

« de glans van zijn heerlijkheid en het beeld van zijn persoon » (Hebr. 1:3).

en wij, die in hem gedoopt zijn (vers 12), moeten ook in Hem volmaakt zijn. Niets anders hoeft te worden toegevoegd, voor een tekort (en er zijn er vele) in de samenstellende leden daarvan worden vergeven, vanwege de volmaaktheid van hun Meester met wie zij één zijn, zijnde

« knit together in love » (v 2), “ in liefde bijeenhouden,” (Colossenzen 2:2 NBV)

in een wederzijdse aanvaarding van het Evangelie van de waarheid.

Maar er waren er die trachtten de verordeningen van de wet aan het evangelie op te leggen. Deze Judaïsten vormden de afval in Paulus’ tijd en probeerden iets aan het evangelie toe te voegen door een last op te leggen die noch zij, noch voorgaande generaties niet konden dragen (handelingen 15:10). Zo was het, zoals de apostel de Galaten aanspoorde, dat de gelovigen moesten vaststaan in hun vrijheid.

« sta dan vast in de vrijheid waarmee Christus ons heeft vrijgemaakt, en word niet opnieuw verstrikt in het juk der dienstbaarheid » (Gal.5:1).

In deze dingen is het nodig te erkennen dat er een « volheid » is in Christus en zijn offer voor onze zonden. Er hoeft niets aan Toegevoegd te worden, om doeltreffend te worden. In onze dagen hebben we geen Judaïsten op precies dezelfde manier, maar hun geest om iets toe te voegen om Christus’ offer doeltreffend te maken is aanwezig. Er zijn bijvoorbeeld mensen die erop staan ongezuurd brood te hebben, zodat onze herdenkingsbijeenkomst aanvaardbaar is – en er zijn mensen die erop staan gezuurd brood te gebruiken. Maar

« vlees beveelt ons niet aan God » (1 Kor. 8:8),

en het echte gevaar van beide posities is niet te maken met letterlijk brood en hoe het wordt gemaakt – het is eerder het idee dat de redding de omvang en aard van het offer van Christus beperkt is naargelang het brood dat wordt gebruikt.
Nogmaals, er zijn mensen die geloven dat het noodzakelijk is om een directe schenking van de Heilige Geest te hebben om gered te worden. Hetzelfde probleem blijft bestaan: het moedigt mensen niet alleen aan om een valse hoop te hebben op iets waar de Vader in deze bedeling niet in voorziet, het beperkt het offer van Christus door te zeggen dat er iets anders (d.w.z. de Heilige Geest) naast nodig is. Maar de ware situatie is dat we « compleet » zijn in Christus, wat betekent dat er niets anders nodig is om gered te worden, afgezien van ons geloof en gehoorzaam vertrouwen in hem.

Het middel waardoor het kerkelijk lichaam bijeen wordt gehouden, wordt de verenigende kracht van de liefde genoemd.:

« …opdat hun harten vertroost zouden worden, in liefde Verenigd … » (Kol. 2: 2).

De verwijzing hier is naar de omstandigheden van David en Jonathan, beschreven in 1 Samuël hoofdstuk 18:

en het geschiedde, als hij geeindigd had tot Saul te spreken, dat de ziel van
Jonathan was verbonden met de ziel van David, en Jonathan had hem lief als zijn eigen ziel (1 Sam. 18:1).

Wanneer we de intieme relatie tussen deze twee mannen van geloof beschouwen, zien we een liefde die

« wonderlijk was, voorbij de liefde van vrouwen » (2 Sam. 1:13).

Er zijn er die die wonderbaarlijke liefde tot een vleselijke relatie willen degraderen – maar heel duidelijk kennen zij de zoete liefde en gemeenschap niet die bestaat onder de Broeders van Christus, die van hetzelfde kostbare geloof zijn.
De eenheid van de Waarheidshouders is de grootste verdediging voor het huishouden van het geloof. Onze heer leerde dat

« elke stad of elk huis dat tegen zichzelf verdeeld is, niet zal standhouden « (Mat. 12:25).,

en evenzo vermaande zijn apostel:

« als jullie elkaar bijten en verslinden, let er dan op dat jullie elkaar niet verteren » (Gal. 5:15).

We leven werkelijk in « gevaarlijke tijden » (2Tim 3:1), en er is geen tijd voor « oorlogen en gevechten » (Jak 4:1) onder de leden van Christus’ Ekklesia. In plaats van tegen elkaar te strijden, moet het lichaam één zijn

« in de eenheid van het geloof en van de kennis van de zoon van God, tot een volmaakt mens, tot de maat van de grootte van de volheid van Christus » (Ef. 4: 13).

De verschillende leden moeten

« elkaar dagelijks vermanen, terwijl het vandaag geroepen wordt; niemand… word verhard door de bedrieglijkheid van de zonde. (Heb 3:13),

in plaats van elkaar te verslinden door middel van kleine ruzies die voortkomen uit degenen die zichzelf bovenmaats willen verheffen. Verenigd te zijn in een « volledige zekerheid » van de geopenbaarde dingen van de waarheid is in onze tijd net zo noodzakelijk als altijd, opdat het geloof ernstig bestreden mag worden (Judas 3) tegenover valse broeders die ons zouden proberen te verleiden door de verleidelijke woorden van de wereldfilosofie.

Eerdere

Aanvullend

Kolossenzen – Een aansporing tot eenheid in liefde #1 Scheiding van de wereld

Mai 19, 2024Mai 20, 2024 par Marcus Ampe, publié dans Jezus Christus - zoon van God, Woorden van aanmoediging

Het nieuwtestamentische gedeelte van ons dagelijkse leesplan (the Bible Companion) brengt ons ertoe de brief te overwegen die door de Geest via Paulus aan de Ekklesia in Kolosse is geschreven.
Deze brief behandelt vele aspecten van de wandel van de gelovige door het leven, waarbij vele thema ‘ s worden samengevoegd, om een heerlijk tapijt van kleur en schoonheid ontworpen om gelovigen te provoceren en aan te sporen tot een trouwe dienstbaarheid voor Christus. Als we onze geest komen voorbereiden op het nemen van de symbolen van brood en wijn, lijkt het gepast om het hoofdthema van elk hoofdstuk te kiezen door middel van vermaning en troost in een dag van kwaad.

Hoofdstuk 1- scheiding van de wereld

Het eerste hoofdstuk verwijst naar de gebeurtenissen die over Israël kwamen ten tijde van hun bevrijding uit Egypte. Israël verliet Egypte in de duisternis van de nacht, na de engelenmoord op de Egyptische Eerstgeborene. Op een soortgelijke manier wordt gezegd dat we bevrijd zijn van de duisternis van een heidense nacht, door het doden van Jehovah’s Eerstgeborene.

Dus Kolossenzen Hoofdstuk 1 spreekt over onze Vader:

« Die ons verlost heeft uit de macht van de duisternis, en ons heeft overgebracht in het koninkrijk van zijn geliefde Zoon: in wie wij de verlossing hebben door dit bloed … hij is het hoofd van het lichaam, de Ekklesia: die het begin is, de Eerstgeborene uit de doden … » (Kol. 1: 13,18).

Merk het verschil, de eerstgeborenen van Egypte werden echter gedood als het oordeel van God tegen de macht van de zonde – zij stierven en zullen niet meer opstaan. Maar de Messias is de eerstgeborene van Jehovah, de eerste die uit de dood opstaat tot glorieuze onvergankelijkheid.

Omdat Christus de Eerstgeborene uit de doden is, kunnen we grote hoop en troost hebben, want er staat geschreven over de opstanding.:

zoals in Adam allen sterven, zo zullen ook in Christus allen levend worden gemaakt. Maar ieder in zijn eigen orde: Christus de eersteling; daarna die van Christus zijn bij zijn komst » (1 Kor. 15:22-23).

Er is een krachtige vermaning gegeven wanneer we deze dingen overwegen. Elders wordt Israëls vertrek uit Egypte opnieuw vergeleken met onze bevrijding uit de wereld.:

« Voorts broeders, ik wil niet, dat gij onwetend zijt, dat al onze vaderen onder de wolk geweest zijn, en allen door de zee gegaan zijn; en allen in Mozes gedoopt zijn in de wolk en in de zee…. nu is hun al deze dingen overkomen tot voorbeelden; en zij zijn geschreven tot onze vermaning … » (1 Kor. 10:1-2, 11)

Hier is de vermaning:

Onze afgescheidenheid van de wereld moet overeenkomen met Israëls afgescheidenheid van Egypte. Toen zij zich aan de oevers van de zee verzamelden, leek er geen ontsnapping te zijn, menselijk gesproken.

Ze werden achtervolgd door de dood – het Egyptische leger – er was geen weg terug. Ze moesten vertrouwen op Jehovah’s vermogen om hen te bevrijden – en dat was zo. Onder goddelijk bevel, door het opheffen van de staf van Mozes, vertrok de zee aan beide zijden, waardoor het volk vooruit kon gaan, door de wateren naar een nieuw leven dat voor hen lag in het land van belofte. Toch worden wij, afstammelingen van Adam, een stervende zondaar, al de dagen van ons leven achtervolgd door dood en sterfelijke zwakheid. Maar er is voorzien in een weg van Redding, door de opheffing van de Messias aan het hout, en door de wateren van de doop in zijn reddende naam (vgl. Romeinen 6). Als we eenmaal erkennen dat de enige weg van redding is door die wateren te gaan, beseffen we ook dat er geen weg terug is – er is niets anders dan de dood achter – maar verlossing ligt voor ons. Het is deze kennis die ons in staat stelt de moeilijkheden van onze wildernisreis te doorstaan. Opnieuw verwijzend naar de bevrijding van Israël, lezen we:

« Geen andere verzoeking is u gegrepen dan die welke de mens gemeen heeft; maar God is getrouw, die u niet zal laten verzocht worden boven hetgeen gij kunt; maar met de verzoeking ook een weg zal maken om te ontkomen, opdat gij die kunt verdragen » (1 Kor. 10:13).

Israël had geen manier om een zekere dood te vermijden – maar met hun beproeving kwam er bevrijding, zij het op een zeer onverwachte manier. En zij gingen door de wateren,

« wat de Egyptenaren probeerden te doen, verdronken » (Hebr. 11:29).

Zij lieten de dood achter zich in de vernietiging van degenen die de macht van de dood hadden, en moesten naar voren lopen om hun erfenis op te nemen – maar hoe tragisch was het dat het woord over hun erfenis predikte

« werd niet vermengd met geloof in hen die het hoorden » (Hebr. 3:2).

Maar hoe zit het met ons?

Lopen we, hoe wankelend ook, door de wildernis van het leven, langs de smalle weg om onze erfenis op te nemen – of worden we moedeloos en ontrouw op onze reis? De keuze is aan ons.

Eerdere