Pascha feest = 14 Nisan – Kanisa la Christadelphian huko Anderlecht

Deelnemers zich verenigend tot één lichaam

avril 18, 2024 par Christadelphians, publié dans Christadelphian, Gedachte voor vandaag, Gedrag of houding tegenover anderen, Geloof, Jezus Christus - zoon van God

Hoogdag ter herdenking

In de ecclesiae van Christadelphians komen leden regelmatig bijeen om met elkaar te bidden en samen brood en wijn te delen.
Er is ook jaarlijks een hoogdag ter herdenking van het Laatste Avondmaal van Jezus. Dit jaar vindt die herdenkingsviering plaats op maandag 22 april. Die avond wordt 14 Nisan herdacht als erkenning voor Gods aanvaarding van het loskoopoffer van Jezus, waarbij hij zichzelf als een Lam voor God aanbood en het Laatste Avondmaal instelde als een gebeurtenis die regelmatig moet worden herhaald.

Ten dienste van de herdenking wijdde Jezus Christus tijdens het Laatste Avondmaal op Nisan 14 het brood in en vroeg zijn discipelen om dat in de toekomst ook te doen. Jezus gebiedt ons dit te doen (brood eten en wijn drinken) ter nagedachtenis aan hem, totdat hij komt. Voor volgelingen van Christus is het een belangrijke boodschap en een daad van verbondenheid met de meesterleraar.

Zoals Paulus later uiteenzet, is dit een deelname (gemeenschap, partnerschap) aan het lichaam en bloed van de heer. Hij benadrukt ook dat dit een gemeenschappelijke daad is en dat de deelnemers met elkaar verbonden zijn tot één lichaam. (1 Korintiërs 10:16-17)

“16 Is de kelk van de zegening, die wij zegenen, geen deelgenootschap aan het Bloed van Christus; is het brood, dat wij breken, geen deelgenootschap aan het Lichaam van Christus?
17 Omdat het één Brood is, daarom zijn wij, hoe talrijk ook, één lichaam; want allen hebben wij deel aan het éne Brood.” (1 Corinthiërs 10:16-17)

Als broeders en zusters willen wij verenigd door het leven gaan en getuigen voor de Nazareense leermeester die zich bereid verklaarde voor ons op te komen en zelfs voor ons te sterven.

Eenheid

Voordat Jezus werd verraden had hij in gebed verzocht dat er onder zijn volgelingen een eenheid mocht bestaan. Hij zei:

„20 Ik bid niet alleen voor dezen, maar ook voor hen, die door hun woord in mij geloven, 21 opdat zij allen één zijn, gelijk Gij, Vader, in mij en ik in U ben, dat ook zij in Ons [één, SV] zijn; opdat de wereld gelove, dat Gij mij gezonden hebt. 22 En de heerlijkheid, de glorie die Gij mij gegeven hebt, heb ik ook aan hen gegeven, opdat zij één zouden zijn, gelijk Wij één zijn: 23 ik in hen en Gij in mij, dat zij volmaakte eenheid bezitten, opdat de wereld erkenne, dat Gij mij gezonden hebt, en dat Gij hen liefgehad hebt, gelijk Gij mij liefgehad hebt”. (Johannes 17:20-23)

Merk op in welke richtingen deze eenheid zich uitstrekt. Er is de eenheid tussen Jehovah God en Zijn zoon Jezus Christus. Zo ook is er de eenheid tussen Jezus en zijn volgelingen. Die volgelingen behoren één te zijn met Jezus en Zijn hemelse Vader zoals Jezus één is met zijn hemelse Vader. Sommigen zien verkeerdelijk in die eenheid van Jezus met God een reden om aan te nemen dat Jezus dan God zou zijn. Hierbij vergeten ze dan de tekst dat de mensen ook één horen te zijn met Jezus en met God zoals Jezus één is met zijn hemelse Vader. Hun denkwijze zou dan betekenen dat de mensen ook gelijk God zijn en zelfs God zouden zijn. (Die denkwijze dus eerder hun trinitarisch denken ontkrachtend.)

We moeten zelfs inzien dat Jezus verwacht dat « Al » zijn volgelingen één moesten zijn, niet alleen degenen die toen leefden, maar dat het ook degenen betreft die door hun woord — dat wil zeggen, door het woord van zijn discipelen — in hem geloof zouden stellen, waardoor deze eenheid zich in de toekomst uitstrekt en alle thans levende ware christenen omvat.
Terzelfder tijd reikt die eenheid tot in de hemel om Jezus Christus en Jehovah God in te sluiten, opdat zijn volgelingen — zoals Jezus het uitdrukte — „in ons één” zouden kunnen zijn. En dat één zijn is wat nu komende maandag op 14 Nisan herdacht en in de verf wordt gezet.

Deze herinnering is niet louter een ritueel, het is iets om over na te denken en het is een tijd voor zelfreflectie. Het is een terugblikken op wat Jezus van zijn hemelse Vader, Jehovah God ontvangen heeft. Maar ook wat Jezus met die ontvangen gaven, zoals het verrichten van wonderen heeft gedaan. Daarnaast is het ook een speciaal gedenken van dat avondmaal waarop Jezus en zijn apostelen samen waren rond de tafel en Jezus het brood zagen breken en er de zegen over uitspreken. Toen gaf Jezus te kennen dat hij zijn lichaam zou overleveren en dat er bloed zou gaan vloeien. Maar zijn bloed zou van dan af teken zijn van een Nieuw Verbond tussen God en de mensen.

Wij kunnen ons geen sterkere en hechtere eenheid voorstellen dan die welke tussen Jehovah God en zijn Zoon, Christus Jezus, bestaat.

“23 Want ik zelf heb van de heer ontvangen, wat ik u ook heb overgeleverd; dat de heer Jesus in de nacht, dat hij verraden werd, brood nam, 24 een dankzegging sprak, het brak en zeide:

« Dit is mijn lichaam, dat voor u wordt overgeleverd. Doet dit tot mijn gedachtenis. »

25 Zo ook na de maaltijd de kelk, zeggende:

« Deze kelk is het nieuwe Verbond in mijn bloed. Doet dit, zo dikwijls gij drinkt, tot mijn gedachtenis. »

26 Welnu, zo dikwijls gij dit brood eet en de kelk drinkt, verkondigt gij de dood van de heer (Jezus Christus), totdat hij komt.

27 Wie dus op onwaardige wijze het brood eet of de kelk van de heer drinkt, bezondigt zich aan het lichaam en bloed van die heer. 28 Laat dus een ieder zichzelf onderzoeken, en dan eerst eten van het brood en drinken van de kelk. 29 Want wie eet en drinkt, eet en drinkt zich een oordeel, zo hij het lichaam niet naar waarde beoordeelt. 30 Daarom zijn er onder u zoveel zwakken en zieken, en zijn er zovelen ontslapen. 31 Zo we onszelf naar waarheid hadden beoordeeld, zouden we niet geoordeeld worden.” (1 Korintiërs 11:23-31)

Zoonschap

Jezus vroeg of zijn discipelen in de hechtste familievereniging van God, een bevoorrecht zoonschap, opgenomen mochten worden. De apostelen hadden „de heerlijkheid als van een Eniggeborene van de Vader” mogen aanschouwen.

“Het Woord is vlees geworden, En heeft onder ons gewoond! En wij hebben zijn glorie aanschouwd: Een glorie als van de Eengeborene uit de Vader, vol van genade en waarheid.” (Johannes 1:14)

Zij leerden hoe één te zijn met elkaar en met Christus. Ook verkondigden zij dat hun volgelingen er voor moesten zorgen één te zijn. Zo moesten ze

„de eenheid van de geest bewaren in de verenigende band van de vrede”

en erbij bewust moesten van zijn dat er één lichaam is en er één geest is, gelijk zij die zich volgeling van Christus noemen werden geroepen

« in één hoop, één Heer, één geloof, één doop; één God en Vader van allen, die boven allen, door allen en in allen is”.

Wat een nauw verbonden en aaneengesloten lichaam moeten zijn volgelingen met het oog op de talrijke dingen die zij gemeenschappelijk bezaten, wel geworden zijn!

Onverdeeldheid

De apostel Paulus vergelijkt de gemeenschap van volgelingen van Christus met een menselijk lichaam. Dat lichaam heeft meerdere ledematen maar toch behoren ze tot dat ene lichaam.

Onze geloofsgemeenschap bestaat zo ook uit vele mensen uit verschillende naties. Elke ecclesia heeft op haar beurt vele leden, en al ie leden behoren tot datzelfde lichaam van die geloofsgemeenschap. Dat lichaam van Broeders en zusters in Christus, hoe vele ook, vormen één lichaam. Samen zijn ze verbonden met en in Christus, gedoopt met één Geest gedrenkt, opgenomen in dat ene lichaam.

Dit komende weekend en maandag tot dinsdag nemen wij het extra in ons op om hieraan te denken, dat wij door Christus en door één Geest allen tot één lichaam zijn geworden, in de naam van Christus.
Deze speciale dagen denken we er in het bijzonder aan dat er geen verdeeldheid in het lichaam mag zijn, maar dat wij als broeders en zusters als de leden van dat ene lichaam gelijkelijk voor elkaar zorgen.

“12 Want zoals het lichaam één is, ofschoon het veel leden heeft, en van de andere kant al de leden van het lichaam, hoe talrijk ook, één lichaam vormen, zo ook Christus. 13 Allen toch, Joden of heidenen, slaven of vrijen, allen zijn we in één Geest tot één lichaam gedoopt, en allen zijn we met één Geest gedrenkt.

14 Want ook het lichaam bestaat niet uit één lid, maar uit meerdere leden. 15 Al zei de voet: omdat ik geen hand ben, behoor ik niet tot het lichaam; toch behoort hij tot het lichaam. 16 En al zei het oor: omdat ik geen oog ben, behoor ik niet tot het lichaam; toch behoort het tot het lichaam. 17 Zo het lichaam één en al oog was, waar bleef het gehoor; was het één en al gehoor, waar bleef dan de reuk?

18 Maar in werkelijkheid heeft God de leden, elk in het bijzonder, een plaats in het lichaam gegeven, zoals het Hem heeft behaagd. 19 En van de andere kant, zo alle nu eens één lid vormden, waar bleef dan het lichaam?
20 Maar in werkelijkheid zijn er veel leden, doch slechts één lichaam. 21 Het oog kan niet tot de hand zeggen: Ik heb u niet nodig; het hoofd niet tot de voeten: Ik heb u niet nodig. 22 Integendeel, juist de schijnbaar zwakkere leden van het lichaam zijn het meest noodzakelijk; 23 wat ons in het lichaam minder edel toeschijnt, bekleden we met meer luister; en juist onze oneerbare ledematen ontvangen groter kiesheid; 24 onze eerbare leden hebben dat niet nodig. Ja, God heeft het lichaam zó samengesteld, dat Hij groter eer gaf aan wat misdeeld is, 25 opdat er in het lichaam geen tweedracht zou heersen, maar de leden gelijke zorg voor elkaar zouden dragen.” (1 Corinthiërs 12:12-25)

Verenigde kudde

Laten we die boodschap, van die laatste samenkomst van Jezus en zijn apostelen rond de tafel in de bovenzaal in Jeruzalem, niet uit het oog verliezen en ons aan de waarheid houdende, in liefde voor elkaar groeien, onder het wakende oog van één herder, Christus Jezus onze heer, zodat we ons niet zullen moeten schamen als wij voor zijn rechtersstoel zullen moeten voorkomen.

Als broers en zusters van elkaar luisteren we naar Jezus zijn stem terwijl we ons verenigen als één kudde met één herder.

“15 Maar we zullen de waarheid bewaren in liefde, en zó in ieder opzicht opgroeien voor hem, voor Christus, die het Hoofd is. 16 Door hem wordt het ganse lichaam samengevoegd en samengehouden, omdat elk gewricht zijn taak vervult met de kracht, die ieder lid in ‘t bijzonder is toegemeten; en zó voltrekt zich de groei van het lichaam tot eigen opbouw in liefde.” (Efeziërs 4:15-16)

“Ik ben de goede herder. De goede herder geeft zijn leven voor de schapen.” (Johannes 10:11 Canis)

Voorgaande

Vindt ook te lezen

Het Samenkomen en vergaderen voor God

janvier 4, 2024décembre 28, 2023 par Bijbelvorsers, publié dans Geschiedenis + Nieuwsvoering, Jezus Christus - zoon van God

In de oudheid had Jehovah God van de hemelse machten Zijn Volk opgeroepen om regelmatig samen te komen om over Hem en Zijn daden na te denken en om Hem te eren. Zo kwamen God liefhebbende mensen op een „bestemde tijd” of „afgesproken plaats” (1 Samuel 13:8; 20:35) samen in bijvoorbeeld een „tent der samenkomst” (Exodus 27:21). Zulk een „plaats van samenkomst” werd als miq·raʼ afgeleid van het grondwerkwoord qa·raʼʹ (roepen)., om aan te duiden dat het een beantwoorden was van de roep van God.
Qa·halʹ is verwant aan een werkwoord dat „bijeenroepen; bijeenkomen” betekent (Exodus 35:1; Leviticus 8:4) en wordt vaak gebruikt om een gemeente als een georganiseerde groep mensen aan te duiden. Soms wordt qa·halʹ (gemeente) samen met ʽe·dhahʹ (vergadering) gebruikt (Leviticus 4:13; Nu 20:8, 10).

Het Griekse ek·kleʹsi·a (van ek, „uit”, en kleʹsis, „een roepen”) wordt in de Griekse Septuaginta gewoonlijk gebruikt als vertaling van het Hebreeuwse qa·halʹ (gemeente) en soms van ʽe·dhahʹ (vergadering), hoewel laatstgenoemd woord ook wordt weergegeven met de Griekse uitdrukking su·na·goʹge (dat „een bijeenbrengen” betekent, van sun, „bijeen”, en aʹgo, „brengen”).

Voor onze bijeenkomsten gaan we af op de bijeenkomsten die de volgelingen van Jezus hielden. Wij spreken van een ecclesia voor de plaats zowel als voor de groep of verzameling van gelovigen, zoals in de christelijke Griekse Geschriften de « gemeente » met ek·kleʹsi·a wordt aangeduid.
In Handelingen 7:38 wordt het met betrekking tot de gemeente Israël gebruikt. Het Griekse woord su·na·goʹge komt in Handelingen 13:43 („vergadering in de synagoge”) en in Jakobus 2:2 („vergadering”) voor. Nog een Griekse uitdrukking, pa·neʹgu·ris (van pan, „allen”, en aʹgo·ra, dat elke soort van vergadering aanduidt), wordt in Hebreeën 12:23 met „algemene vergadering” weergegeven.

Er waren bepaalde dagen dat men er op toe zag met de familie samen te komen met andere gelovigen. Zo was er de wekelijkse sabbat, een dag van „volkomen rust, een heilige samenkomst” (Leviticus 23:3), waarbij men de tijd nam om Gods Woord te beschouwen, zoals in de latere synagogen, waar ’Mozes elke sabbat werd voorgelezen’ (Handelingen 15:21).

Ook werd de nieuwe maan gevierd (Numeri 28:11-15), de dag van trompetgeschal (Numeri29:1-6), de jaarlijkse Verzoendag (Le 16), en werd als voornaamste gebeuren van het jaar het Pascha (ter herdenking van Israëls bevrijding uit Egypte; Exodus 12:14) gevierd, waarvan God de opdracht gaf dit tot in de eeuwigheid te vieren, waardoor dit ook voor ware christenen en dus ook voor ons Christadelphians hier in België, de belangrijkste dag van samenkomst is (op 14 Nisan voor het Pascha feest of Pesach).

Ter herinnering aan de voor de joden bewerkstelligde redding van dreigende uitroeiing in het Perzische Rijk; Esther 9:20-24) was er het poerimfeest, alsook het Inwijdingsfeest (Chanoeka) (ter herdenking van de herinwijding van de tempel op 25 Kislev 165 v.G.T.; Johannes 10:22, 23).

Bovendien waren er drie jaarlijkse „periodieke feesten van Jehovah”: het feest der ongezuurde broden, het wekenfeest (later Pinksteren genoemd) en het Loofhuttenfeest (Leviticus 23), ten aanzien van welke feesten God verordende:

„Bij drie gelegenheden in het jaar zal al wat mannelijk onder u is, voor het aangezicht van de ware Heer, Jehovah, verschijnen” (Exodus 23:14-17).

Het is dan ook een vorm van toewijding aan God en opvolging van Zijn geboden dat we nu ook nog deze feesten in gedachten en in ere kunnen houden.

Wegens de grote geestelijke waarde van deze feesten zagen veel mannen erop toe dat hun hele gezin aanwezig was (Lukas 2:41-45). Ook zei Mozes uitdrukkelijk dat eens in de zeven jaar, tijdens het Loofhuttenfeest, de mannen, de vrouwen, de kinderen en de inwonende vreemdelingen van Israël moesten bijeenkomen op de plaats die Jehovah zou uitkiezen,

„opdat zij mogen luisteren en opdat zij mogen leren, daar zij Jehovah, uw God, moeten vrezen en er zorg voor moeten dragen alle woorden van deze wet te volbrengen” (Deuteronomium 31:10-12).

Er werden dus voorzieningen getroffen dat de Israëlieten heel dikwijls konden vergaderen om Jehovahs Woord en voornemens te beschouwen. Ook vandaag nog kunnen wij redenen genoeg vinden om regelmatig tezamen te komen en eer aan God te brengen.

Oorspronkelijk kwam men in de open natuur samen en in een met een zeil overdekte ruimte of tent. Het was toen de joden zich in Babylonische ballingschap bevonden, of kort daarna, dat men over ging tot stenen gebouwen, die als synagogen, als gebedsplaatsen of als joodse vergaderplaatsen werden gebruikt. Doorheen de jaren groeiden steden aan en werd er voor de opvang van de verschillende mensen meerdere synagogen in de stad verspreid voorzien. Zo verkregen grote steden meer dan één synagoge.

Synagogen waren in eerste instantie bijeenkomst plaatsen waar men van ideeën kon wisselen over het Woord van God. Er werd voorgelezen en onderwezen uit de Schrift. In die plaatsen van bijeenkomst werd er voorzien in een ruimte voor gebed of waren de studie ruimten ook gebedsplaatsen. Deze plaatsen waar men God loofde waren ook een getuigenis van de liefde die men had voor de Schepper God.

Jezus Christus en zijn discipelen gingen er gewoontegetrouw heen om samen de Geschriften te bestuderen en te bespreken alsook om God te loven. Het was in de synagogen dat Jezus en zijn leerlingen zich gewaagden om de aanwezigen te onderwijzen en aan te moedigen (Mt 4:23; Lu 4:16; Han 13:14, 15; 17:1, 2; 18:4). Omdat de Schrift geregeld in de synagogen werd voorgelezen, kon Jakobus tot het christelijke besturende lichaam in Jeruzalem zeggen:

„Van oudsher heeft Mozes in stad na stad mensen gehad die hem prediken, omdat hij elke sabbat in de synagogen wordt voorgelezen” (Handelingen 15:21).

De fundamentele kenmerken van de in de synagoge geleide diensten werden door de christenen overgenomen voor hun samenkomsten, waar men de Schriften voorlas en uitlegde, elkaar aanmoedigde, bad en God loofde. — 1 Korinthiërs 14:26-33, 40; Kolossenzen 4:16.

Tot op de dag van vandaag is het onze taak zoals het vroegere Volk van God, Jezus Christus en zijn apostelen, en hun volgelingen, samen te komen en het vergaderen niet na te laten. Hierbij is het dan ook belangrijk de tijden in het oog te houden en om altijd elkaar aan te moedigen zodat iedereen kan groeien en volhouden in het geloof, elkaar aanmoedigend, en dat te meer naarmate wij de dag van God zien naderen. (Hebreeën 10:24-25).

19 Broeders, door het bloed van Jezus hebben we de vrijmoedigheid* om de weg te gaan die toegang geeft tot de heilige plaats.+ 20 Hij heeft die voor ons geopend* als een nieuwe en levende weg door het gordijn,+ dat wil zeggen zijn vlees. 21 We hebben nu een grote priester over het huis van God.+ 22 Laten we God dus naderen met een oprecht hart en een rotsvast geloof, nu ons hart door besprenkeling gezuiverd is van een slecht geweten+ en ons lichaam gewassen is met zuiver water.+ 23 Laten we onwankelbaar vasthouden+ aan de openbare bekendmaking van onze hoop, want degene die de belofte heeft gedaan, is trouw. 24 En laten we op elkaar letten* om elkaar aan te sporen* liefde te tonen en het goede te doen.+ 25 Sla onze bijeenkomsten niet over,+ zoals de gewoonte van sommigen is, maar moedig elkaar aan,+ en dat des te meer naarmate je de dag dichterbij ziet komen.+ (Hebreeën 10:19-25)

In zulke vergaderingen of bijeenkomsten is het belangrijk om na te denken over de grondleer en om tot rijping voort te gaan. (Hebreeën 6:1-3). Bij zulke bijeenkomsten kunnen wij als verstandigen kennis kunnen proberen te verwerven en ons uiterste best doen om ons goedgekeurd aan God aan te bieden. (Spreuken 18:15; 2 Petrus 3:18; 2 Timotheüs 2:15) Het is daar bij zulke samenkomsten dat wij elkaar kunnen helpen om te groeien in Christus en voortreffelijke dienaren te zijn van Christus Jezus. (1Timotheüs 4:6)

Het is onze taak als volgers van Jezus Christus dat wij als Broeders en Zusters in Christus getuigenis afleggen van ons geloof en het op ons nemen om regelmatig samen te komen om elkaar ook het gevoelen van eenheid te laten aanvoelen en samen het Woord van God te bestuderen en eer en lofprijzing te brengen aan de God boven alle goden, Jehovah de Heer der heerscharen.

Voorgaande