qa·raʼ’ = roepen – Kanisa la Christadelphian huko Anderlecht

Het Samenkomen en vergaderen voor God

janvier 4, 2024décembre 28, 2023 par Bijbelvorsers, publié dans Geschiedenis + Nieuwsvoering, Jezus Christus - zoon van God

In de oudheid had Jehovah God van de hemelse machten Zijn Volk opgeroepen om regelmatig samen te komen om over Hem en Zijn daden na te denken en om Hem te eren. Zo kwamen God liefhebbende mensen op een „bestemde tijd” of „afgesproken plaats” (1 Samuel 13:8; 20:35) samen in bijvoorbeeld een „tent der samenkomst” (Exodus 27:21). Zulk een „plaats van samenkomst” werd als miq·raʼ afgeleid van het grondwerkwoord qa·raʼʹ (roepen)., om aan te duiden dat het een beantwoorden was van de roep van God.
Qa·halʹ is verwant aan een werkwoord dat „bijeenroepen; bijeenkomen” betekent (Exodus 35:1; Leviticus 8:4) en wordt vaak gebruikt om een gemeente als een georganiseerde groep mensen aan te duiden. Soms wordt qa·halʹ (gemeente) samen met ʽe·dhahʹ (vergadering) gebruikt (Leviticus 4:13; Nu 20:8, 10).

Het Griekse ek·kleʹsi·a (van ek, „uit”, en kleʹsis, „een roepen”) wordt in de Griekse Septuaginta gewoonlijk gebruikt als vertaling van het Hebreeuwse qa·halʹ (gemeente) en soms van ʽe·dhahʹ (vergadering), hoewel laatstgenoemd woord ook wordt weergegeven met de Griekse uitdrukking su·na·goʹge (dat „een bijeenbrengen” betekent, van sun, „bijeen”, en aʹgo, „brengen”).

Voor onze bijeenkomsten gaan we af op de bijeenkomsten die de volgelingen van Jezus hielden. Wij spreken van een ecclesia voor de plaats zowel als voor de groep of verzameling van gelovigen, zoals in de christelijke Griekse Geschriften de « gemeente » met ek·kleʹsi·a wordt aangeduid.
In Handelingen 7:38 wordt het met betrekking tot de gemeente Israël gebruikt. Het Griekse woord su·na·goʹge komt in Handelingen 13:43 („vergadering in de synagoge”) en in Jakobus 2:2 („vergadering”) voor. Nog een Griekse uitdrukking, pa·neʹgu·ris (van pan, „allen”, en aʹgo·ra, dat elke soort van vergadering aanduidt), wordt in Hebreeën 12:23 met „algemene vergadering” weergegeven.

Er waren bepaalde dagen dat men er op toe zag met de familie samen te komen met andere gelovigen. Zo was er de wekelijkse sabbat, een dag van „volkomen rust, een heilige samenkomst” (Leviticus 23:3), waarbij men de tijd nam om Gods Woord te beschouwen, zoals in de latere synagogen, waar ’Mozes elke sabbat werd voorgelezen’ (Handelingen 15:21).

Ook werd de nieuwe maan gevierd (Numeri 28:11-15), de dag van trompetgeschal (Numeri29:1-6), de jaarlijkse Verzoendag (Le 16), en werd als voornaamste gebeuren van het jaar het Pascha (ter herdenking van Israëls bevrijding uit Egypte; Exodus 12:14) gevierd, waarvan God de opdracht gaf dit tot in de eeuwigheid te vieren, waardoor dit ook voor ware christenen en dus ook voor ons Christadelphians hier in België, de belangrijkste dag van samenkomst is (op 14 Nisan voor het Pascha feest of Pesach).

Ter herinnering aan de voor de joden bewerkstelligde redding van dreigende uitroeiing in het Perzische Rijk; Esther 9:20-24) was er het poerimfeest, alsook het Inwijdingsfeest (Chanoeka) (ter herdenking van de herinwijding van de tempel op 25 Kislev 165 v.G.T.; Johannes 10:22, 23).

Bovendien waren er drie jaarlijkse „periodieke feesten van Jehovah”: het feest der ongezuurde broden, het wekenfeest (later Pinksteren genoemd) en het Loofhuttenfeest (Leviticus 23), ten aanzien van welke feesten God verordende:

„Bij drie gelegenheden in het jaar zal al wat mannelijk onder u is, voor het aangezicht van de ware Heer, Jehovah, verschijnen” (Exodus 23:14-17).

Het is dan ook een vorm van toewijding aan God en opvolging van Zijn geboden dat we nu ook nog deze feesten in gedachten en in ere kunnen houden.

Wegens de grote geestelijke waarde van deze feesten zagen veel mannen erop toe dat hun hele gezin aanwezig was (Lukas 2:41-45). Ook zei Mozes uitdrukkelijk dat eens in de zeven jaar, tijdens het Loofhuttenfeest, de mannen, de vrouwen, de kinderen en de inwonende vreemdelingen van Israël moesten bijeenkomen op de plaats die Jehovah zou uitkiezen,

„opdat zij mogen luisteren en opdat zij mogen leren, daar zij Jehovah, uw God, moeten vrezen en er zorg voor moeten dragen alle woorden van deze wet te volbrengen” (Deuteronomium 31:10-12).

Er werden dus voorzieningen getroffen dat de Israëlieten heel dikwijls konden vergaderen om Jehovahs Woord en voornemens te beschouwen. Ook vandaag nog kunnen wij redenen genoeg vinden om regelmatig tezamen te komen en eer aan God te brengen.

Oorspronkelijk kwam men in de open natuur samen en in een met een zeil overdekte ruimte of tent. Het was toen de joden zich in Babylonische ballingschap bevonden, of kort daarna, dat men over ging tot stenen gebouwen, die als synagogen, als gebedsplaatsen of als joodse vergaderplaatsen werden gebruikt. Doorheen de jaren groeiden steden aan en werd er voor de opvang van de verschillende mensen meerdere synagogen in de stad verspreid voorzien. Zo verkregen grote steden meer dan één synagoge.

Synagogen waren in eerste instantie bijeenkomst plaatsen waar men van ideeën kon wisselen over het Woord van God. Er werd voorgelezen en onderwezen uit de Schrift. In die plaatsen van bijeenkomst werd er voorzien in een ruimte voor gebed of waren de studie ruimten ook gebedsplaatsen. Deze plaatsen waar men God loofde waren ook een getuigenis van de liefde die men had voor de Schepper God.

Jezus Christus en zijn discipelen gingen er gewoontegetrouw heen om samen de Geschriften te bestuderen en te bespreken alsook om God te loven. Het was in de synagogen dat Jezus en zijn leerlingen zich gewaagden om de aanwezigen te onderwijzen en aan te moedigen (Mt 4:23; Lu 4:16; Han 13:14, 15; 17:1, 2; 18:4). Omdat de Schrift geregeld in de synagogen werd voorgelezen, kon Jakobus tot het christelijke besturende lichaam in Jeruzalem zeggen:

„Van oudsher heeft Mozes in stad na stad mensen gehad die hem prediken, omdat hij elke sabbat in de synagogen wordt voorgelezen” (Handelingen 15:21).

De fundamentele kenmerken van de in de synagoge geleide diensten werden door de christenen overgenomen voor hun samenkomsten, waar men de Schriften voorlas en uitlegde, elkaar aanmoedigde, bad en God loofde. — 1 Korinthiërs 14:26-33, 40; Kolossenzen 4:16.

Tot op de dag van vandaag is het onze taak zoals het vroegere Volk van God, Jezus Christus en zijn apostelen, en hun volgelingen, samen te komen en het vergaderen niet na te laten. Hierbij is het dan ook belangrijk de tijden in het oog te houden en om altijd elkaar aan te moedigen zodat iedereen kan groeien en volhouden in het geloof, elkaar aanmoedigend, en dat te meer naarmate wij de dag van God zien naderen. (Hebreeën 10:24-25).

19 Broeders, door het bloed van Jezus hebben we de vrijmoedigheid* om de weg te gaan die toegang geeft tot de heilige plaats.+ 20 Hij heeft die voor ons geopend* als een nieuwe en levende weg door het gordijn,+ dat wil zeggen zijn vlees. 21 We hebben nu een grote priester over het huis van God.+ 22 Laten we God dus naderen met een oprecht hart en een rotsvast geloof, nu ons hart door besprenkeling gezuiverd is van een slecht geweten+ en ons lichaam gewassen is met zuiver water.+ 23 Laten we onwankelbaar vasthouden+ aan de openbare bekendmaking van onze hoop, want degene die de belofte heeft gedaan, is trouw. 24 En laten we op elkaar letten* om elkaar aan te sporen* liefde te tonen en het goede te doen.+ 25 Sla onze bijeenkomsten niet over,+ zoals de gewoonte van sommigen is, maar moedig elkaar aan,+ en dat des te meer naarmate je de dag dichterbij ziet komen.+ (Hebreeën 10:19-25)

In zulke vergaderingen of bijeenkomsten is het belangrijk om na te denken over de grondleer en om tot rijping voort te gaan. (Hebreeën 6:1-3). Bij zulke bijeenkomsten kunnen wij als verstandigen kennis kunnen proberen te verwerven en ons uiterste best doen om ons goedgekeurd aan God aan te bieden. (Spreuken 18:15; 2 Petrus 3:18; 2 Timotheüs 2:15) Het is daar bij zulke samenkomsten dat wij elkaar kunnen helpen om te groeien in Christus en voortreffelijke dienaren te zijn van Christus Jezus. (1Timotheüs 4:6)

Het is onze taak als volgers van Jezus Christus dat wij als Broeders en Zusters in Christus getuigenis afleggen van ons geloof en het op ons nemen om regelmatig samen te komen om elkaar ook het gevoelen van eenheid te laten aanvoelen en samen het Woord van God te bestuderen en eer en lofprijzing te brengen aan de God boven alle goden, Jehovah de Heer der heerscharen.

Voorgaande