Gods Woorden voor de pelgrimstocht

Het Woord van God heeft zowel de pelgrim van de twintigste eeuw als die van alle tijden iets te zeggen. Het heeft ook een specifieke rol te spelen in de bedevaart.

De man van de twintigste eeuw en de pelgrimstocht

Bedevaarten beantwoorden aan een behoefte van de moderne mens: om uit het beperkende kader van zijn dagelijks leven te komen (de wervelwind van het bedrijfsleven, de helse cyclus van geld, de onmenselijkheid van de arbeidsomstandigheden). Hij wil zijn vrijheid ervaren, zich buiten het lawaai van de straat bevinden, het rinkelen van de telefoon, de stinkende atmosfeer van de steden. De paradox van de beschaving is dat het fenomeen van verstedelijking hand in hand gaat met dat van het toerisme. Stedelingen worden gewillig nomaden voor een hele reeks « exodussen » die zich het hele jaar door vermenigvuldigen.

Op spiritueel en religieus vlak zal deze behoefte tot uitdrukking komen in een min of meer bewuste oproep om van de feestdagen gebruik te maken om de balans op te maken van het « essentiële », dat wil zeggen in relatie tot de zin van iemands leven en dood, in relatie tot zijn roeping, in relatie tot God en tot Christus: de noodzaak om te bidden, om « de batterijen op te laden », om zich « opnieuw onder te dompelen » in een plaats waar God meer tot het hart spreekt, « zoals een vriend tot zijn vriend spreekt… »

Het pelgrimsproces

Individueel of in een groep gaat de pelgrim (of toerist) op pad; hij stopt voor een paar minuten, een paar uur, een of meer dagen op een van die « plaatsen waar de ‘Geest’ waait », zoals Maurice Barrés ooit zei. Het ‘Heiligdom dat hem verwelkomt’ is dan voor hem de voorzienige ‘haven van genade’ waar hij zal kunnen stoppen, op adem kan komen, zich kan bevrijden van de last van zijn ‘zonden‘, de ware naam en het ware gezicht kan ontdekken van degene die hij is komen ‘ontmoeten’ en die ‘liefde’ is, om eindelijk weer op weg te gaan nadat hij ‘de positie heeft rechtgezet’ en zijn ‘toewijding aan de dienst van de mensen, zijn broeders’ heeft hernieuwd. Hoe kort zijn verblijf ook duurde, zijn pelgrimstocht stelde hem ook in staat een ander gezicht van de Kerk te ontmoeten. Plotseling staat hij schouder aan schouder met mannen en vrouwen van alle afkomst, van alle sociale klassen, van verschillende kleuren en rassen, en alsof hij voor een tijd wordt opgeslokt door de menigte van die « armen » die al hun hoop op God stellen, tot nu toe onbekende mensen in wie hij broeders en zusters ontdekt, met wie hij dezelfde liefde verenigt. De aanwezigheid van de zieken in het midden van de pelgrimstocht zal hem helpen zich bewust te worden van het probleem van het lijden en van de verantwoordelijkheden die daaruit voortvloeien voor hem ten opzichte van zijn meest benadeelde broeders en zusters.

Voorgaande