Rooms Katholieke Kerk – Kanisa la Christadelphian huko Anderlecht

Waarom mochten katholieken niet ter communie gaan tijdens de doopdienst

Mai 9, 2024 par Marcus Ampe, publié dans Christadelphian, Geloof, Jezus Christus - zoon van God, Vragen & Antwoorden

Church community - ecclesia - church service - communion - sharing of the bread — Photo by Pavel Danilyuk on Pexels.com

Het delen van brood en wijn enkel voor gedoopte broeders en zusters

Na de doopdienst kreeg ik een vraag van een jonge dame die bedroefd was omdat zij en anderen toch gedoopten niet mochten delen in het brood en de wijn.

Met die andere gedoopten bedoelde zij Katholieken. Ik trachtte haar duidelijk te maken dat er twee belangrijke redenen waren.

Kinderdoop

In het katholieke geloof worden de meesten als baby gedoopt. Die kinderdoop wordt meestal in de eerste dagen of weken van het leven van een kind toegediend waarbij men er van uit gaat dat die begieting met wat water volgens de kerkvader Augustinus de erfzonde zou afwassen. Hierbij gaat men er vanuit dat volgens de leer van de Rooms-Katholieke kerk zo de babies kunnen beveiligd worden, wanneer ze vroegtijdig zouden overlijden, dat ze niet gedoemd zouden zijn om voor eeuwig in de hel te moeten branden. De (kinder)doop betekent zo (volgens de Katholieke leer) dat men het heil ontvangt en wordt ingelijfd bij de kerk.

In het verleden ging die Paapse Kerk zo ver dat in de tijd van de vervolging en inquisitie men moest kieze voor ofwel de dood ofwel de doop.

Bij de kinderdoop heeft het kind echter nooit zelf de keuze gemaakt voor God, maar hebben de ouders of anderen die keuze voor het kind gemaakt.

Het komt er echter op aan dat eenieder wanneer deze op een leeftijd van bewustzijn is gekomen een bewuste keuze maakt om in Jezus naam een kind van God te willen zijn en hiervoor die richting van het geloof in te gaan.

Volwassenendoop

Op latere leeftijd kan een mens zelf beslissen welke kant deze wil uit gaan.

Bij de eerste christenen ging het altijd om een daad van overgave aan God, welke men pas kon verrichten op een leeftijd van verstand. Katholieken en Reformanten zaten met de doemgedachte van de hel in hun hoofd en wensten het kind hiervoor te behoeden. Als grond voor de kinderdoop wordt door hen gewezen op het verbond en Gods belofte.

In onze contreien kwamen in de tijd van de Reformatie ook meer anabaptisten en baptisten naar voor, die een Enige God predikten en een volwassen doop. De Doperse stroming verwierp de kinderdoop en pleitte voor de doop nadat men een geloofsbelijdenis had afgelegd. In Nederland werd dit gedachtegoed onder meer aangehangen door Menno Simons, een Friese ex-priester, die doopsgezind werd.

De Baptisten noemen hun doopceremonie liever geloofsdoop omdat ook jongeren die nog geen volwassene zijn, maar wel al voldoende inzicht hebben in de Bijbelse Waarheid, op grond van hun geloof gedoopt kunnen worden. Ook bij de Broeders in Christus of Christadelphians gaat men er van uit dat eens een persoon zelf een bewuste keuze kan maken en kan bewijzen voldoende inzicht te hebben in Gods Woord en Leer, deze zich kan over geven aan God, door zich te laten onderdompelen in water, als symbolische daad van purificatie of zuivering van vroegere zonden.

Deelname aan de herinnering van het avondmaal

In de meeste kerken van het christelijk geloof kan men slechts ter communie gaan als men de geloofsbelijdenis van die gemeenschap erkend en ondertekend heeft.

In de oosters-orthodoxe kerken en de rooms-katholieke kerk wordt het Laatste Avondmaal herdacht in de eucharistie, waarvan de Heilige Communie een onderdeel is.

In de Latijnse ritus van de katholieke Kerk wordt bij de communie slechts de geconsacreerde hostie uitgereikt, het drinken uit de miskelk is meestal voorbehouden aan de priester. Bij speciale gelegenheden kan het voorkomen dat de gelovigen ook onder twee gedaanten (hostie en wijn uit de kelk) te communie gaan. De gedachte hierbij is dat men één met Christus wordt.

Ook bij de Christadelphians is er een herinnering met een « offermaaltijd » waarbij er brood wordt gebroken en dit als symbool van Jezus lichaam uitgedeeld wordt aan al de gelovigen die volgens de Bijbelse voorwaarden gedoopt zijn, namelijk een volledige onderdompelingen met een getuigenis van het geloof in slechts één God (Jehovah) en in Zijn gezonden heiland, Jezus Christus. De wijn staat dan als symbool voor het vergoten bloed van Christus, dat door de gedoopte gelovigen mag genuttigd worden, als teken van vergeving van zonden door Jezus’ bloed.

Waarom slechts beperkte deelname

Voor christenen uit de Trinitarische geloofsgemeenschappen mag het vreemd zijn dat zij niet mee mogen aanschuiven aan de offerande tafel in de diensten van Christadelphians.

Dit komt omdat de Christus waarin de Christadelphians geloven een andere Christus is dan diegene waarin de Trinitarische Christenen, zoals Katholieken, Anglicanen, Hervormden, e.a. in geloven. Voor diegenen die in de Drie-eenheid geloven is Jezus Christus God die naar de aarde gekomen is om ons te verlossen.

Voor Christadelphians en andere Ware Christenen, zoals Jeshuaisten en leden van Het Abrahamitische geloof, de Kerk van God, Nazareense Vrienden, Getuigen van Jehovah, kan men alleen maar deelgenoot aan de tafel zijn als men behoort onder hen die deel uitmaken van de goedgekeurden door God, of hen die slechts Jehovah als de Enige Ware God aanbidden.

Voor God is er geen tussenweg. Hij aanvaard enkel ware aanbidding.

Indien men toch graag mee aan tafel aansluit

Tijdens de doop ceremonie viel het op dat er verscheidene aanwezigen wel overtuigd waren dat Jezus de zoon van God is. Maar erg genoeg waren ze ervan overtuigd dat hun Katholieke Kerk er daar ook zo over dacht en Jezus niet als God aanschouwden. Ik heb hun aangemoedigd om hun pastoor of enkele priesters van die kerk daar toch vragen over te stellen, zodat ze een beter inzicht zouden krijgen in de leer van de Katholieke Kerk.

Indien zij er werkelijk van overtuigd zijn dat Jezus de zoon van God is en niet een god de zoon, zouden ze zich er best van gewissen of dat ze wel in een juiste geloofsgemeenschap zitten en of het niet beter is om dan ook naar buiten toe en naar God toe, het niet beter zou zijn om zich aan te sluiten bij een kerkgemeenschap die zich houdt aan de Bijbelse leerstellingen?

Voorgaande

Aanvullende lectuur

Op naar een doopplechtigheid

avril 21, 2024 par Marcus Ampe, publié dans Christadelphian, Geloof, Geschiedenis + Nieuwsvoering, Nieuws

Welslagen van doopkandidaten voor het interview, maakt ons gelukkig te mogen uitkijken naar een nakend doopsel.

Op onze trektocht mochten we de eer hebben enkele medereizigers te ontmoeten die zich aan God wilden opdragen. Tijdens de tocht kregen ze heel wat mogelijkheden om hun kennis van de Bijbel met elkaar te vergelijken en te bespreken. De tijd die ze doormaakten tijdens de pelgrimstocht gaf hen ook de mogelijkheid te groeien in het geloof.

Ze kozen er voor om bij die kleinere gemeenschap van gelovigen aan te sluiten welke zich het dichts bij de Bijbelse leerstellingen wenste te houden. Hiervoor waren ze bereid die grote traditionele kerken, zoals de Rooms Katholieke Kerk, terzijde te laten. Voor de leden van onze trektocht was het volgen van Gods leerstellingen, waarden en normen belangrijker dan wereldse doctrines op te volgen.

Samen gingen ze met ons op weg en deze middag ondergingen ze een interview om na te gaan of dat ze klaar zijn om een doopsel in de gemeenschap van broeders en zusters in Christus te ondergaan.

Met blijdschap zullen we ze nu binnenkort ook als broeders mogen begroeten nadat ze helemaal onder water gedompeld zijn.

Voorgaande

Al of niet thuis voelen in een kerk

mars 21, 2024mars 8, 2024 par Marcus Ampe, publié dans Gedachte voor vandaag

De laatste jaren zijn er heel wat mensen die zich niet meer thuis voelden in de institutionele kerk. Bij de Rooms Katholieken en Anglicanen is er de laatste jaren heel wat verkeerd gegaan door de vele seksschandalen. Hierdoor hebben veel mensen spijtig genoeg het geloof laten varen.

Toch zijn hier en daar de stemmen in mensen hun achterhoofd blijven roepen en werden sommigen aangetrokken tot minder gekende geloofsgroepen of denominaties die hun meer vertrouwen gaven.

Vele mensen hebben de grote kerken de rug toegekeerd en hebben de weg gevonden naar kleinere gemeenschappen. De laatste jaren is er ook mer een gevoelen opgekomen dat mensen er bij willen horen. Sociale media geeft voor velen dat surrogaat van samenhorigheid, maar het brengt uiteindelijk toch niet die innerlijke rust waar velen naar zoeken.

Sommigen willen gewoon op hun eigen voelen, terwijl het voor anderen belangrijk is om zich als onderdeel van een groep te voelen. In de mastodont of megakerken worden de mensen opgeslorpt in de massa en uiteindelijk vinden velen zich daar toch niet echt thuis. Op dat vlak kan een huiskerk of thuiskerk een oplossing bieden. Een huiskerk gaat meer de gelegenheid bieden om deel te voelen van een groep. Men is daar niet zomaar een nummer in het geheel, maar is een persoonlijk aanspreekbaar iemand. Men is daar trouwens ook vlugger betrokken bij het gebeuren. Het kerk zijn kan daar makkelijker ervaren worden, omdat iedereen er nauwer bij betrokken is.

Dat nauwer betrokken zijn kan echter voor sommigen dan weer een afschrikking zijn. Zeker is het iets waar men zal moeten aan wennen. Want in een huiskerk kan men niet zomaar passief aan de zijlijn blijven zitten. Een huiskerk verzoekt actieve participatie.

Samen komen in een klein vertrek, zij het bij iemand thuis, of in een openbaar gebouw biedt het voordeel dat er meer intimiteit is dan in een groot kerkgebouw en dat men nauwer met elkaar verbonden kan voelen.

Terwijl een klassiek kerkgebouw iets kils kan hebben ervaart men de warmte van een huiskerk doordat men in een woonkamer of living bij iemand thuis als bezoeker kan komen. Maar het is niet zomaar een bezoeker, maar iemand die men wil aanschouwen als een broer of zuster. De huiskerk heeft dat familiale van broederschap in Christus. Door de huiselijke sfeer en geborgenheid biedt een huiskerk een aantrekkelijke warme omgeving aan, welke een neutraal kerkgebouw niet kan aanbieden.

In de traditionele kerk zorgt de clerus ook voor een afstandelijkheid, welke men niet heeft in de huiskerk. Daar wordt iedereen op gelijke voet behandelt. De voorganger is een gewoon lid van de geloofsgemeenschap, die op een bepaald moment de pastor kan zijn, maar het volgende moment een gewone mede belever of ‘parochiaan‘. Meerderen kunnen zo de rol van prediker opnemen in de gemeenschap terwijl iedereen op een bepaald ogenblik een luisterend lid zal zijn terwijl het het volgende ogenblik een spreker kan zijn die zijn of haar mening zegt over een Bijbeltekst of over het gehouden sermoen zijn of haar mening geeft.

Terwijl er in de institutionele kerk een afstandelijke koude kan heersen, is er in de huiskerk dat huiselijke gevoel dat met liefde voor elkaar en warmte gevuld is.
In een grote kerk kan men elkaar wel eens aankijken, lachen naar elkaar, maar buiten de mensen dicht bij jouw blijft er een afstand tussen de anderen die verder af zitten. In een huis kun je met elkaar praten en informeler omgaan. Je kan tezamen zitten, niet enkel om de dienst te laten passeren, maar er actief aan deel te nemen plus ook werkelijk samen verbonden te voelen.

In het grote kerkgebouw zal men de mensen tijdens de dienst niet snel iets zien eten of drinken. In de huiskerk is er voor dat huiselijke gebeuren wel plaats. Men kan er samen eten en drinken, met elkaar omgaan en zo elkaar beter leren kennen. De verbondenheid in een huiskerk kan veel beter opgebouwd en aangevoeld worden dan in een meer afstandelijk kerkgebouw.

Maar in deze moderne kapitalistische wereld waar de mensen zo individueel leven kan de afzondering groot zijn. Het kan ook zijn dat dat familiale of huiselijke vele mensen afschrikt. In ieder geval zal het voor velen wennen zijn om zo dicht bij elkaar te zitten en het geloof te delen. Want delen van geloof is essentieel voor de goede werking van de huiskerk.

In de institutionele kerken ziet men weinig mensen hun geloof delen, maar in de huiskerk maakt zulks deel uit van het dagelijks gebeuren. Toch kan het in de huiskerk in het begin voor velen ook moeilijk zijn om zelf mee te werken aan het predikingswerk. In de grote kerken ziet en hoort men nog maar weinig predikingswerk. In de huiskerk is het Woord van God de grootste brok van de dienst. Als het ware wordt het daar met de paplepel aangeboden.

Soms kan het wel lijken of thuis en daarbuiten het kerkelijk leven wel doodbloedt. Over het algemeen zijn de kerken wel als het ware aan het doodbloeden. Maar daarnaast zijn er levende kiemen, bruisend van enthousiasme.

In de huiskerk kan dat enthousiasme verder aangewakkerd worden. Wat oorspronkelijk als een klein vlammetje kan beginnen heeft in die thuishaven de mogelijkheid zich verder uit te breiden en ‘grotere kaarsen’ te doen opvlammen. Dat is een van de mooie punten in een huiskerk, dat iedereen elkaar aanwakkert om dieper en bewuster een geloofsleven op te bouwen waar men niet bang voor is om het te uiten. Dat lopend vuur kan dan ook naar de toekomst toe er voor zorgen dat men buiten de huiskerk mensen over die vertrouwde omgeving gaat vertellen en mensen gaat durven uitnodigen om eens de gemeenschap te komen bezoeken. Zo zal het vuur verder kunnen verspreiden en de kleine geloofsgemeenschap verder uitgroeien, tot een grotere huiskerk.

Voorgaande

Vindt ook te lezen

Een wereld waar men zich duidelijk kenbaar moet maken #2 Onrust onder het werkende volk

février 16, 2024février 8, 2024 par obligingworldviewer, publié dans Geloof, Geschiedenis + Nieuwsvoering, Wereldgebeuren & omgeving

Photo by Porapak Apichodilok on Pexels.com

In de « Far West » waren er al conflicten onder de inheemse bevolking ontstaan toen er een groeiende welvaart had plaats gegrepen tussen de verschillende volkeren. Een verbond was de enige manier om deze conflicten op te lossen en daarom werd de Iroquois confederatie opgericht.

De Haudenosaunee beschouwden zichzelf als een trotse krijgersnatie en noemden zichzelf van oorsprong Ongwe Hongwe, « mannen die alle anderen overtreffen »; toch konden ze in hun hoogtijdagen hoogstens duizend krijgers op de been brengen.

Het overtreffen van anderen was niets nieuws, maar hier ging het om de strijdbijl wegens anderen die er materieel beter voor stonden.

Op 17 maart 1768 sluit de Britse hoofdinspecteur van Indiase zaken, Sir William Johnson, een vredesakkoord met de leiders van de Six Nations of the Iroquois Confederacy (de stamnaties Mohawk, Onondaga, Oneida, Cayuga, Seneca en Tuscarora) van de Noord-Amerikaanse landen, en met Chiefs Oconostota en Attakullakulla van de Cherokee-natie in de Zuid-Amerikaanse landen.

Tien dagen later stuurt Catharina de Grote van Rusland troepen onder leiding van generaal Pjotr Krechetnikov om in te grijpen in een burgeroorlog in Polen, op verzoek van de Poolse koning Stanisław II Augustus, een stap die uiteindelijk zal leiden tot de partities van Polen.

Langs één kant is er dus een samensmelten van volkeren terwijl aan de andere kant er een verdeling optreedt.

Op 5 april 1768 wordt in de Nieuwe Wereld de Kamer van Koophandel van New York opgericht, de eerste in zijn soort in de Amerikaanse koloniën. Duidelijk is het dat men er aan denkt het verhandelen van goederen te vergemakkelijken en als een mogelijke bron van verrijking te zien. Hierbij kan dan wel de vraag gesteld worden « wiens verrijking »?

Zij die de scheepsverbinding tussen de oude en nieuwe wereld voorzien en zij die levensmiddelen en koopwaar in Groot-Brittannië aan land brengen zijn hun hongerloon beu. Dat jaar worden in Sunderland de zeilen gestreken door de zeelui, om hun grieven en aanspraken op betere werkvoorwaarden kracht bij te zetten. Het was een van de eerste grote werkonderbrekingen en ze werd toen beschouwd als een ‘muiterij’. Sinds die muiterij, waarbij de zeevaarders de zeilen streken (‘striking the sails’), geraakte het woord ‘strike’ ingeburgerd in de Engelse taal als aanduiding voor een werkonderbreking of staking.

De muiterij aan land voor betere werkvoorwaarden en werkomstandigheden, de staking, zou in het prille industriële Engeland snel uitbreiding nemen.

Honderd jaar later waren die werkvoorwaarden niet echt verbeterd en was het ongenoegen zo groot dat velen het niet meer zagen zitten om daar in het natte Engeland of koude Schotland te blijven.

In de eeuw die zich kenmerkt door weergaloze vorderingen van de wetenschappen en een levenshouding die zich alsmaar meer gaat richten op een materialistische levensbeschouwing op, komt er onder de mensen een wrok, doordat men de rijken alsmaar rijker ziet worden terwijl het gewone arbeiders volk alsmaar harder moet gaan werken om rond te komen.

In meerdere streken komt er ook een gevoelen nar boven dat men zijn eigen streek moet redden en zelf kunnen beheren, het nationalisme komt de kop op steken. Ook gaan bepaalde groepen van anderen eisen dat als ze er bij willen horen ze aan hun normen en waarden zullen moeten aanpassen. Het nationalisme baant de weg open om raciale, etnische en religieuze verdeeldheid te legitimeren, om minderheden aan te vallen of te onderdrukken en om de mensenrechten en de democratie te ondermijnen.

Bepaalde geloofsgroepen worden geviseerd of beschuldigd van de moeilijkheden die er zijn. In Centraal- en Oost-Europa kwam een etnisch nationalisme op waarbij de taal die men sprak of de godsdienst die men beoefende doorslaggevend zou worden om of geliefd of gehaat te worden. Regeringsleiders maakten hier bijzonder handig gebruik van om anderen de schuld te wijzen en hen zo te stigmatiseren, waardoor Joden bijvoorbeeld het zeer moeilijk begonnen te krijgen, vooral omdat hun werkijver en geldelijke bezigheden een doorn in het oog waren voor hen die weinig bezaten. De Rooms Katholieke Kerk wakkerde het vuur aan door hen nog eens te beschuldigen dat zij Jezus hadden vermoord. Verder ging die Kerk alsook de Anglicaanse kerk ook fel tekeer tegen anders gelovigen, in het bijzonder tegen hen die de Drie-eenheid niet wensten te aanvaarden, zoals ondermeer bepaalde anabaptisten en baptisten, also de Bretheren of Broeders, die ervan overtuigd waren dat enkel de Bijbel de autoriteit had om de waarheid te vertellen en zich zo hielden aan de sola scriptura.