verbond met God – Kanisa la Christadelphian huko Anderlecht

Waarom mochten katholieken niet ter communie gaan tijdens de doopdienst

Mai 9, 2024 par Marcus Ampe, publié dans Christadelphian, Geloof, Jezus Christus - zoon van God, Vragen & Antwoorden

Church community - ecclesia - church service - communion - sharing of the bread — Photo by Pavel Danilyuk on Pexels.com

Het delen van brood en wijn enkel voor gedoopte broeders en zusters

Na de doopdienst kreeg ik een vraag van een jonge dame die bedroefd was omdat zij en anderen toch gedoopten niet mochten delen in het brood en de wijn.

Met die andere gedoopten bedoelde zij Katholieken. Ik trachtte haar duidelijk te maken dat er twee belangrijke redenen waren.

Kinderdoop

In het katholieke geloof worden de meesten als baby gedoopt. Die kinderdoop wordt meestal in de eerste dagen of weken van het leven van een kind toegediend waarbij men er van uit gaat dat die begieting met wat water volgens de kerkvader Augustinus de erfzonde zou afwassen. Hierbij gaat men er vanuit dat volgens de leer van de Rooms-Katholieke kerk zo de babies kunnen beveiligd worden, wanneer ze vroegtijdig zouden overlijden, dat ze niet gedoemd zouden zijn om voor eeuwig in de hel te moeten branden. De (kinder)doop betekent zo (volgens de Katholieke leer) dat men het heil ontvangt en wordt ingelijfd bij de kerk.

In het verleden ging die Paapse Kerk zo ver dat in de tijd van de vervolging en inquisitie men moest kieze voor ofwel de dood ofwel de doop.

Bij de kinderdoop heeft het kind echter nooit zelf de keuze gemaakt voor God, maar hebben de ouders of anderen die keuze voor het kind gemaakt.

Het komt er echter op aan dat eenieder wanneer deze op een leeftijd van bewustzijn is gekomen een bewuste keuze maakt om in Jezus naam een kind van God te willen zijn en hiervoor die richting van het geloof in te gaan.

Volwassenendoop

Op latere leeftijd kan een mens zelf beslissen welke kant deze wil uit gaan.

Bij de eerste christenen ging het altijd om een daad van overgave aan God, welke men pas kon verrichten op een leeftijd van verstand. Katholieken en Reformanten zaten met de doemgedachte van de hel in hun hoofd en wensten het kind hiervoor te behoeden. Als grond voor de kinderdoop wordt door hen gewezen op het verbond en Gods belofte.

In onze contreien kwamen in de tijd van de Reformatie ook meer anabaptisten en baptisten naar voor, die een Enige God predikten en een volwassen doop. De Doperse stroming verwierp de kinderdoop en pleitte voor de doop nadat men een geloofsbelijdenis had afgelegd. In Nederland werd dit gedachtegoed onder meer aangehangen door Menno Simons, een Friese ex-priester, die doopsgezind werd.

De Baptisten noemen hun doopceremonie liever geloofsdoop omdat ook jongeren die nog geen volwassene zijn, maar wel al voldoende inzicht hebben in de Bijbelse Waarheid, op grond van hun geloof gedoopt kunnen worden. Ook bij de Broeders in Christus of Christadelphians gaat men er van uit dat eens een persoon zelf een bewuste keuze kan maken en kan bewijzen voldoende inzicht te hebben in Gods Woord en Leer, deze zich kan over geven aan God, door zich te laten onderdompelen in water, als symbolische daad van purificatie of zuivering van vroegere zonden.

Deelname aan de herinnering van het avondmaal

In de meeste kerken van het christelijk geloof kan men slechts ter communie gaan als men de geloofsbelijdenis van die gemeenschap erkend en ondertekend heeft.

In de oosters-orthodoxe kerken en de rooms-katholieke kerk wordt het Laatste Avondmaal herdacht in de eucharistie, waarvan de Heilige Communie een onderdeel is.

In de Latijnse ritus van de katholieke Kerk wordt bij de communie slechts de geconsacreerde hostie uitgereikt, het drinken uit de miskelk is meestal voorbehouden aan de priester. Bij speciale gelegenheden kan het voorkomen dat de gelovigen ook onder twee gedaanten (hostie en wijn uit de kelk) te communie gaan. De gedachte hierbij is dat men één met Christus wordt.

Ook bij de Christadelphians is er een herinnering met een « offermaaltijd » waarbij er brood wordt gebroken en dit als symbool van Jezus lichaam uitgedeeld wordt aan al de gelovigen die volgens de Bijbelse voorwaarden gedoopt zijn, namelijk een volledige onderdompelingen met een getuigenis van het geloof in slechts één God (Jehovah) en in Zijn gezonden heiland, Jezus Christus. De wijn staat dan als symbool voor het vergoten bloed van Christus, dat door de gedoopte gelovigen mag genuttigd worden, als teken van vergeving van zonden door Jezus’ bloed.

Waarom slechts beperkte deelname

Voor christenen uit de Trinitarische geloofsgemeenschappen mag het vreemd zijn dat zij niet mee mogen aanschuiven aan de offerande tafel in de diensten van Christadelphians.

Dit komt omdat de Christus waarin de Christadelphians geloven een andere Christus is dan diegene waarin de Trinitarische Christenen, zoals Katholieken, Anglicanen, Hervormden, e.a. in geloven. Voor diegenen die in de Drie-eenheid geloven is Jezus Christus God die naar de aarde gekomen is om ons te verlossen.

Voor Christadelphians en andere Ware Christenen, zoals Jeshuaisten en leden van Het Abrahamitische geloof, de Kerk van God, Nazareense Vrienden, Getuigen van Jehovah, kan men alleen maar deelgenoot aan de tafel zijn als men behoort onder hen die deel uitmaken van de goedgekeurden door God, of hen die slechts Jehovah als de Enige Ware God aanbidden.

Voor God is er geen tussenweg. Hij aanvaard enkel ware aanbidding.

Indien men toch graag mee aan tafel aansluit

Tijdens de doop ceremonie viel het op dat er verscheidene aanwezigen wel overtuigd waren dat Jezus de zoon van God is. Maar erg genoeg waren ze ervan overtuigd dat hun Katholieke Kerk er daar ook zo over dacht en Jezus niet als God aanschouwden. Ik heb hun aangemoedigd om hun pastoor of enkele priesters van die kerk daar toch vragen over te stellen, zodat ze een beter inzicht zouden krijgen in de leer van de Katholieke Kerk.

Indien zij er werkelijk van overtuigd zijn dat Jezus de zoon van God is en niet een god de zoon, zouden ze zich er best van gewissen of dat ze wel in een juiste geloofsgemeenschap zitten en of het niet beter is om dan ook naar buiten toe en naar God toe, het niet beter zou zijn om zich aan te sluiten bij een kerkgemeenschap die zich houdt aan de Bijbelse leerstellingen?

Voorgaande

Aanvullende lectuur

Petrus ontvangst bij Cornelius en een doop van niet-Joden

avril 22, 2024 par Marcus Ampe, publié dans Bijbeltekst aanhalingen, Gedachte voor vandaag, Geloof, Nieuws

Toen de apostelen rondtrokken om het Goede Nieuws te verkondigen kwamen ze soms broeders tegen die met hen mee optrokken. Zo gingen er zes broeders met Simon Petrus mee naar een man mee die in zijn huis een boodschapper van God (een engel) die had gezegd iemand Petrus uit te nodigen. Cornelius had zo gehoord dat die Petrus hem iets had te zeggen waardoor hij met al zijn huisgenoten zou worden gered. (Handelingen 11:12-14) Petrus laat ons weten:

“15 Toen ik nu begon te spreken, daalde de Heilige Geest op hen neer, juist zoals vroeger op ons. 16 En ik herinnerde mij het woord, dat de heer heeft gesproken

« Johannes doopte wel met water, maar gij zult met de Heilige Geest worden gedoopt ».

17 Als God dan aan hen dezelfde gave geschonken heeft als aan ons, die in de heer Jesus Christus geloven, wie was ik dan wel, dat ik God zou kunnen tegenwerken? (Handelingen 11:15-17)

Toen Petrus echter dat goede nieuws van die nieuw gedoopten, welke geen Joden waren, bekend maakte, waren er heel wat die bezwaren uitten. Meerdere gelovigen waren geschokt omdat Petrus met heidenen gegeten had en zelfs van dingen genoten had welke een Jood onrein acht. Om heidenen tot de christelijke gemeenschap toe te laten zonder hen te besnijden, is in de apostolische tijd heel wat te doen geweest. Maar Lukas maakt ons goed duidelijk dat de apostelen aan Petrus’ kant stonden.

In de vroegere Geschriften hadden de profeten vaak geprofeteerd dat na de komst van de Messias de gemeente van God uit alle volken zou worden verzameld. In die tijd van de apostelen zal dit echter eerst zo geïnterpreteerd zijn dat de heidenen zich bij de Wet van Mozes zouden aansluiten om een plaats in de geloofsgemeenschap te vinden. Nu er meer heidenen zich wensten aan te sluiten bij « De Weg » bleek men voor een ongekend dilemma te staan. Kon men die goy of niet-Joden zomaar zonder besnijdenis toelaten om ook lid te worden van het broederschap in Christus.

Voor velen leek het eerst wel een smet te werpen op Gods heilige verbond, toen de heidenen zich verenigden met de kinderen van Abraham in één lichaam en tegelijkertijd bepaalde Joodse gebruiken afschaften. Deze mensen begrepen niet zo snel het mysterie waarvan Paulus leert dat het vanaf de schepping van de wereld voor de engelen verborgen is geweest.

“en het Bestel te doen zien van het heilsgeheim, dat van eeuwigheid verborgen was in God, de Schepper van alle dingen;” (Efeziërs 3:9)

Iedereen hoorde er bewust van te zijn dat God een Plan heeft met de wereld en daarin passen alle mensen. Zo zullen ook niet-Joden Gods stem kunnen horen en tot Hem kunnen komen.

18 Toen ze dit hadden gehoord, berustten zij er in, verheerlijkten God, en zeiden:

Dus heeft God ook aan de heidenen de bekering tot leven geschonken.” (Handelingen 11:18)

Die bekering gaat verder door tot in onze tijd waar nog steeds niet-Joden zich wensen aan te sluiten bij die gemeenschap die zich getrouw wil toewijden aan Jehovah. Aldus konden we afgelopen weekend de bevestiging krijgen dat ook hier in België drie mannen zoals Cornelius mee in de boot willen stappen om onder Christus te komen.

We mogen nu uitkijken naar hun doop, waarbij zij zullen ondergedompeld worden in het water als symbool van het dood gaan in het oude wereldse leven met daarna op te staan in de nieuwe wereld van Christus.

Kom ook te lezen

Kinderdoop tegenover doop als volwassene #2 De tienerdoop

mars 3, 2024février 28, 2024 par Marcus Ampe, publié dans Christadelphian, Geloof, Overdenking - Beschouwing, Vragen & Antwoorden

communion - baptism renewal — Photo by Wilson Pinto on Pexels.com

In bepaalde protestantse kerken wordt er, zoals bij ons, uitgegaan dat men voldoende kennis moet opgedaan hebben over God en Zijn Volk, alsook over de Schrift en het geloof, zodat men minstens in de tienerjaren moet zijn om een keuze te maken.

In het vorige hoofdstuk hebben we gezien dat een klein kind dopen aan dat kind niets bijdraagt om het te helpen bij zijn of haar geloof te ontwikkelen. Ook al mag de kinderdoop een „onheuglijk lange traditie” kennen, moeten we beseffen dat bepaalde tradities het woord van God krachteloos hebben gemaakt ter wille van hun overlevering. (Matthéüs 15:6)

Als kinderen opgroeien komen bij hen heel wat vragen over God en gebod. Tijdens hun zoektocht omtrent God en geloof kan het zo ver komen dat zij zich graag aan God willen opdragen. Hiertoe maken zij dan soms de keuze om zich te gaan laten dopen in de kerkgemeenschap waarin ze zijn opgegroeid.

Als zij dan later een andere kerkgemeenschap leren kennen en zich daar beter thuis voelen, vragen zij zich dikwijls af waarom ze zich opnieuw moeten laten dopen. Daarbij vergeten ze dikwijls wat er bij hun eerste doopsel aan hen gevraagd is geworden, of waaraan ze zich toen moesten voldoen.

Bij het het doopsel van een zuigeling wordt volgens sommige kerken, op grond van het levende geloof van de ouders als het ware een voorschot genomen op het geloof dat het het kind van vader en moeder zal krijgen overgedragen. Het is om die reden dat wanneer het christelijk geloof volstrekt afwezig is bij één van de ouders of bij beide ouders, of wanneer de ouders niet in willen staan voor de geloofsontwikkeling van hun kind, dat de Kerk daarom het doopsel uitstelt. Indien dan die kinderen op een leeftijd komen waarbij ze zelf beslissingen kunnen nemen, staan die kerken dan open om hen te dopen.

Gereformeerde kerkgangers willen regelmatig de overstap maken naar een baptistengemeente en daar graag volledig lid willen worden, maar hebben dan wel moeite met het ‘herdopen’ of ‘overdopen’. Als de personen in de middelbare school komen te zitten, worden ze nog meer met allerlei vragen over levenshouding en geloof geconfronteerd.

Door de eeuwen heen was de kinderdoop verreweg het populairst geworden, maar sinds eind vorige eeuw zijn er toch meer vragen gekomen over de waarde van zulke doop en of men niet beter naar een geloofsdoop zou over gaan. Over die geloofsdoop zijn de meningen ook zeer uiteenlopend. Daarvan wordt gezegd dat het niet alleen een persoonlijke keuze is, maar dat God de doopkandidaat zelf zou uitgekozen hebben. Dat laatse mag de doopkandidaat dan zulk intens gevoelen geven dat deze jaren later er nog van overtuigd is dat omdat God hem of haar heeft uitgekozen en geen nieuwe doop moet plaats vinden.

Ik geef toe dat bepaalde jongeren werkelijk overtuigd zijn dat ze de juiste keuze hebben gemaakt bij hun tienerdoop, en dat ze toen wel degelijk alles begrepen waarover het ging. Het kan dan ook gerust zijn dat een dopeling toenertijd bij de tienerdoop ook daadwerkelijk geloofde in een Enige God, maar daar niet verder bij nadacht of zijn of haar kerkgemeenschap ook zo over een Enige Ware God dacht. Dikwijls waren hun gedachten zodanig verweven met de doctrines van de kerk waar ze toebehoorden. Ze stonden er dan ook niet stil bij het al dan niet bestaan van drie verschillende entiteiten van hun godheid die ook over « wij » sprak, dus volgens hen het ook over Christus Jezus had.

Aanhangers van de kinderdoop zien in die handeling een gelijkenis met de vroegere besnijdenis. In het Oude Testament werd van elk joods jongetje op de achtste dag na zijn geboorte als teken van het verbond tussen God en Israël, conform Gen. 17:10-12 en Lev. 12:3 een besnijdenis uitgevoerd op baby’s, waarbij dan een klein cirkeltje vlees van de voorhuid (het losse schuifbare omhulsel) van de penis weggesneden wordt. In vele christelijke gemeenschappen zien ze dan de doop als het teken van het nieuwe verbond. Volgens die kerken zijn de beloftes van het nieuwe verbond groter dan die van het oude verbond, en daarom zeggen zij dat

het zou vreemd zijn om te denken dat de beloftes in het Oude Testament wel betrekking hebben op de kinderen, maar die van het Nieuwe Testament niet.

Doopsgezinden of baptisten, zoals de Brethren en Brothers in Christ of Broeders in Christus (of Christadelphians) praten graag over de doop als een getuigenis van persoonlijk geloof, en wijzen kinderdopers erop dat de Bijbel de idee van pasgeborenen te dopen nooit aanhaalt.

Terwijl niet-trinitariërs de doop als een actief gebeuren aanschouwen waarbij de doopkandidaat te kennen geeft een persoonlijke relatie aan te gaan met God en deelgenoot te worden van de gemeenschap van volgelingen van Christus, vinden de aanhangers van de kinderdoop dat men niet actief in de doop is, maar passief. Volgens hen wordt de doop ontvangen en wordt het doopsel door de kerk toegediend in de naam van God. Daarom zien kinderdopers de doop als een handeling van God waarin Hij Zijn beloftes geeft aan de persoon die gedoopt wordt.

Natuurlijk kan God zijn beloftes zowel aan kinderen als aan volwassenen geven, maar de instelling van het doopsel is een handeling die al voor Jezus openbare leven werd uitgevoerd onder volwassen mensen, als teken van hun overgave aan God. Zo ook liet Jezus zich door Johannes de Doper in de rivier de Jordaan volledig onderdompelen, als teken van overgave aan zijn hemelse Vader.

Bij de Christadelphians wordt er van de doopkandidaat ook verwacht dat deze een teken van volledige overgave aan God in de gemeenschap uitvoert. Hierbij wordt dan het doopritueel een bevestiging van dat verbond met God maar ook van een verbintenis van de gemeenschap van Broeders en zusters in Christus.

Wij kunnen begrijpen dat indien iemand gedoopt is in een Pinkstergemeenschap en enkel de volgende vragen gesteld kreeg

Geloven jullie in God de Vader, onze Schepper en Verlosser?

Willen jullie Jezus Christus volgen, Zijn Zoon, onze gekruisigde en opgestane Heer?

Vertrouwen jullie je toe aan de heilige Geest, die ons leven vernieuwt?

Verlangen en beloven jullie met de gemeente, verenigd rondom Schrift en Tafel, de Heer trouw te dienen in de opbouw van Zijn kerk en de komst van Zijn Koninkrijk?

dat men gerust ook « Ja » kon antwoorden als men werkelijk geloofde in de Enige Ware God, de hemelse Vader van Jezus Christus. Zodoende kon dat doopritueel een echte overgave zijn aan God.

Voor zulke gedoopten zal die doop dan ook werkelijk een overgave en verbintenis met God geweest zijn. Hun actie is dan daadwerkelijk een verbintenis met Die Enige Ware God die slechts één is.

Maar omdat hun doop verricht is in een trinitarische Kerk kan het voor anderen onduidelijk zijn of zij zich werkelijk overgegeven hebben aan het Ware Geloof. Vooral als zij na die doop nog lang in die gemeenschap vertoefd hebben en daar liederen hebben mee gezongen waar Jezus als God wordt verheerlijkt.

In meerdere Pinkstergemeenten zingt men trouwens na het doopsel een lied waarbij men zegt neer te knielen voor Jezus, die zij aanschouwen als hun Heer (God). Zulk een aanbidding van Jezus kan helemaal niet en indien een vroeger lid van een trinitarische kerk dan ook lid wil worden van onze Christadelphian beweging, zal die persoon moeten overgaan tot het afsluiten van dat oude leven en het nieuwe leven moeten binnengaan door volledige onderdompeling in het water en bekentenis van het aanhouden van slechts één Ware God, de God van Abraham, God van Isaak en Jakob, die ook de God van Jezus Christus is.

De tienerjaren zijn een niet te onderschatten periode van geloofsonderzoek en ontwikkeling. Het is een belangrijke fase in het leven: een tijd van intense emoties en van creativiteit, een fase waarin sociale contacten erg belangrijk zijn.
Het is ook een tijd van ‘wikken en wegen’ en waar het kind zelf een persoonlijke keuze wil maken, vrijgevochten van de wil van de ouders. Dat maakt dat op gebied van geloof de kinderen tijdens de adolescentie een heel andere weg kunnen uitgaan dan hun ouders.

Wij zijn er van overtuigd dat kinderen in de tienerleeftijd hun vriendschap met Jehovah willen gaan verdiepen. Hiertoe zal het gerust gebeuren dat zij met een doop aan hun hemelse vader duidelijk willen maken war zij staan. Die keuze moeten we respecteren.

Bij het over gaan naar een andere kerkgemeenschap komt het er echter ook op aan of de gedachten bij het doopritueel overeenstemmen met de gedachten van de nieuw gekozen kerkgemeenschap.

Grootste vraag is of zij bij hun tienerdoop werkelijk zijn gegaan voor de God van de Bijbel die wij als Broeders in Christus hoog in ons hart willen dragen.

Het kan lastig zijn als men het gevoelen krijgt dat het ondergane doopsel niet erkend is. Maar men moet het dan eerder zien dat men bij een herdoping nu ook aangeeft dat men als Broeder of Zuster in Christus door het leven wil gaan, ten dienste van Jehovah, de enige Ware God.

Met zich over te geven aan een herdoping stelt men zich bescheiden op, en is het die nederige overgave aan God die te bewonderen valt. Met nu over te gaan op een volwassen doop maakt men het duidelijk dat men zijn leven wil opdragen aan God.

De voorbereidingstijd naar dat doopsel kan dan een mooie tijd zijn waarin ze geestelijk groeien, net zoals het voor Jezus was. (Lees Lukas 2:52.)

Voorgaande