Kinderdoop tegenover doop als volwassene #1 Kinderdoop

baby baptism — Photo by Pixabay on Pexels.com

Kinderdoop was vast en zeker niet een gebeurtenis waaraan mensen zich in de eeuwen voor Christus alsook niet de eerste eeuwen na Christus aan hielden.

De kinderdoop raakte pas geruime tijd na de dood van de apostelen in zwang. Het was aan het eind van de tweede eeuw dat de kerkvader Tertullianus betoogde:

„Laten [kinderen] christenen worden wanneer het voor hen mogelijk is geworden Christus te leren kennen.”

Aldus verwachte die kerkvader ook dat de kinderen bij het volle verstand moesten zijn om een keuze te maken voor Christus.

Tegen de vijfde eeuw begon men te geloven dat de mens verdoemd was door de ‘erfzonde‘. Volgens de katholieke Kerk was er de persoonlijke zonde van Adam en Eva, welke in de andere mensen een natuurzonde werd, een zonde, die verbonden is aan hun menselijke natuur en over gaat van mens tot mens. Volgens de katholieke Kerk zijn allen die geboren worden belast met de erfzonde en een toestand van vijandschap met God. Iedereen is ermee opgezadeld.
Zo werden zuigelingen ook als verdoemden beschouwd zo lang ze niet gedoopt waren. De ’erfzonde’ werd een even vaststaand aspect van het katholicisme als de biecht. Die katholieke Kerk beschouwde elk niet gedoopt wezen als een verdoemd persoon en stond er daarom op dat elk kind van kleins af gedoopt zou worden, zodat het ‘in de hemel zou kunnen komen’. Volgens de katholieke opvatting kan men alleen door Christus van die erfzonde worden verlost.

Volgens de Katholieke Kerk is het de voorkomende genade van God die de mens opneemt, dat dan bij een kind, dat geen actueel geloof heeft, vergiffenis van zonde kan bezorgen:

te meer waar het deze zonde buiten zijn wil, door de generatie, heeft opgedaan en het evenzeer onder de verlossing van Christus valt.

Elke baby die stierf voordat deze gedoopt werd, werd beschouwd als een vervloekt kind dat niet in geweide grond mocht begraven worden. Dikwijls werden mensen gedwongen om hun kinderen te laten dopen, zodat deze konden gered worden van het ’hellevuur’. Waarbij dat ‘hellevuur‘ het vuur van een plek zou zijn waar de ziel van daartoe veroordeelde overledenen naartoe zou gaan, namelijk de hel, waar de zondaars eeuwig in zouden branden.

De kinderdoop veranderde van een populair gebruik in een officieel instrument tot redding, een instrument dat het protestantisme als erfenis zou meenemen.

Hoewel er geen Schriftgegeven is, dat uitdrukkelijk melding maakt van een kinderdooppraktijk, vindt de Kerk toch in het feit van deze praxis, als zijnde van apostolische traditie, de norm en de concretisering van een openbaringsgegeven, zoals dat ook in de Schrift in algemenere zin is geformuleerd. {Katholicisme encyclopedie over kinderdoop}

Het is echter verkeerd te denken dat God onschuldige kinderen voor eeuwig zou laten afzien onder een verschrikkelijke marteling van eeuwig vuur. Baby‘s kunnen namelijk nog niets verkeerds gedaan hebben, dus waarom zouden zij gestraft worden voor de fouten van anderen?

In 1951 hield paus Pius XII een rede voor een groep vroedvrouwen waarbij hij de geloofsovertuiging bevestigde dat

„de staat van genade op het ogenblik van de dood absoluut noodzakelijk is voor redding.”

Voor hem was het duidelijk dat er enkel genade kon komen over dat pas geboren kind, indien het boven de doopvont was gehouden. Hij ging zelfs zo ver, dat er voor dat doopritueel geen priester moest optreden, omdat het zo vlug mogelijk na de geboorte moest plaats grijpen. Hij moedigde de vroedvrouwen aan de dooprite zelf te verrichten als het waarschijnlijk leek dat een pasgeboren baby zou sterven.

„Verzuim dus niet deze barmhartige dienst te verlenen”,

drukte hij hun op het hart. In dezelfde trant waarschuwde het Vaticaan in 1958 in kernachtige bewoordingen dat

„zuigelingen zo spoedig mogelijk gedoopt moeten worden”.

Niettemin ontbrandde de strijd opnieuw na het beroemde Tweede Vaticaanse Concilie, ook wel bekend als Vaticanum II, gehouden van 11 oktober 1962 tot 8 december 1965. De kerk deed een verrassende poging om zowel op het conservatieve als op het liberale standpunt vat te krijgen.

’De doop is absoluut noodzakelijk voor redding’,

zei het concilie. Maar merkwaardigerwijs was redding ook mogelijk voor hen

„die buiten hun eigen schuld het evangelie van Christus niet kennen”.

In aansluiting hierop herzag de kerk vervolgens de rite voor de kinderdoop. Onder meer hadden de priesters voortaan de keus om de doop te weigeren als de ouders van het kind niet beloofden het kind katholiek op te voeden. Ook als een van de partners geen katholiek was werd er moeilijk gedaan om hun baby te dopen. Dat zou dan inhouden dat die Katholieke Kerk de redding van een pasgeborene tegen hield. Zeker als men rekening hield met wat het Vaticaan verder uitvaardigde betreft de „Instructie voor de kinderdoop” , waarin werd verklaard:

„De Kerk . . . kent buiten de doop geen middel om de kinderen van toegang tot eeuwig geluk te verzekeren.”

De bisschoppen kregen opdracht

„al wie . . . van het traditionele gebruik is afgeweken, tot dit gebruik terug te brengen”.

Later begon de Katholieke Kerk toe te geven dat baby’s die ongedoopt sterven de Kerk hen slechts aan Gods genade kan toevertrouwen.

In ieder geval moet men weten dat een zuigelingen doop geen verzekering is dat die baby zou gaan opgroeien als een waardige christen. Een klein kind dopen, helpt hem niet zijn geloof te ontwikkelen. Ook al zouden de ouders goed gelovende mensen zijn, betekent dat nog niet dat hun kinderen zeer goed gelovend gaan zijn, noch op het juiste pad hun weg zouden gaan vervolgen.

Baptême, doop — The baptism of Christ by Library of Congress is licensed under CC-CC0 1.0

Volgens ons is de kinderdoop helemaal niet volgens de Bijbelse leer. In de Heilige Schrift lezen we over volwassenen die zich laten dopen. Jezus liet zich ook door Johannes de Doper op latere leeftijd dopen. Diezelfde Jezus die in de rivier de Jordaan gedoopt was verzocht zijn leerlingen om ook uit te gaan en verder leerlingen te maken en deze te dopen. (Matthéüs 28:19).

Een baby kan niet kiezen voor God en weet helemaal niets over God en gebod. Het moet trouwens nog alles leren. Bij de geboorte is er de maagdelijke onschuld en totaal geen besef van wat geloof eigenlijk inhoudt.

Mensen die zeggen dat zij als baby al gedoopt zijn moeten beseffen dat die doop eigenlijk niets zeggend is en niet als een waardige doop kan aangenomen worden. Zij zelf hebben namelijk dan nog nooit de bekentenis afgelegd om voor de Enige Ware God te kiezen. Trouwens zijn ze gedoopt geworden in een kerkgemeenschap die niet volgens de Bijbelse normen en waarden leeft en zelfs niet de God van Christus aanbidt, welk toch een minimum vereiste is.

Voorgaande