Kuwa wa eklesia ya Christadelphian kunamaanisha kuwa mshiriki wa kutaniko la mahali au jumuiya ya Christadelphians au Brethren in Christ, ambao ni washiriki wa jumuiya ya ulimwenguni pote ya waumini katika mafundisho ya Yesu Kristo.
Christadelphians wana seti tofauti ya imani, ikiwa ni pamoja na imani katika Biblia kama neno lililovuviwa la Mungu, kukataliwa kwa fundisho la Utatu, na imani katika ufalme ujao wa Mungu duniani.
Ili kuwa mshiriki wa eklesia ya Christadelphian, mshiriki anatarajiwa kufuata mafundisho ya Biblia na kuwa tayari kuwa sehemu ya jumuiya kama ndugu katika Kristo ambapo mtu anatumia maadili na kanuni zilezile ambazo zilitumiwa na wafuasi wa kwanza wa Kristo.
Ikiwa mtu anataka kuwa wa eklesia ya Christadelphian, lazima akubali kuelezea mafundisho ya Yesu Kristo na kumwabudu Mungu wake. Uanachama katika eklesia unajumuisha kushiriki katika ibada za kawaida, masomo ya Biblia, na shughuli za jumuiya, pamoja na kusaidia na kutunza washiriki wenzao wa eklesia.
Appartenir à une ecclesia christadelphienne signifie être membre d’une congrégation ou d’une communauté locale de Christadelphiens ou de Frères en Christ, qui sont membres d’une communauté mondiale de croyants aux enseignements de Jésus-Christ.
Les Christadelphiens ont un ensemble distinctif de croyances, notamment une croyance en la Bible comme parole inspirée de Dieu, un rejet de la doctrine de la Trinité et une croyance dans le royaume de Dieu à venir sur terre.
Pour appartenir à une ecclesia christadelphienne, le participant est censé suivre l’enseignement biblique et être prêt à faire partie d’une communauté comme un frère en Christ où l’on applique les mêmes valeurs et normes que celles utilisées par les premiers disciples du Christ.
Si l’on veut appartenir à une ecclesia christadelphienne, il faut accepter de décrire les enseignements de Jésus-Christ et d’adorer son Dieu. L’adhésion à une ecclesia comprend la participation à des services de culte réguliers, à des études bibliques et à des activités communautaires, ainsi que le soutien et les soins aux autres membres de l’ecclesia.
Om te behoren tot een Christadelphiaanse ecclesia wordt er van de deelnemer verwacht dat deze de Bijbelse leer volgt en bereid is om als een broeder in Christus deel uit te maken van een gemeenschap waar men dezelfde waarden en normen hanteert welke door de eerste volgelingen van Christus werden gehanteerd.
Als men tot een Christadelphiaanse ecclesia wil behoren moet men zich akkoord verklaren om de leer van Jezus Christus te omschrijven en zijn God te aanbidden. Lidmaatschap van een ecclesia omvat deelname aan reguliere erediensten, bijbelstudies en gemeenschapsactiviteiten, evenals het ondersteunen en verzorgen van medeleden van de ecclesia.
Belonging to a Christadelphian ecclesia means being a member of a local congregation or community of Christadelphians or Brethren in Christ, who are members of a worldwide community of believers in the teachings of Jesus Christ.
Christadelphians have a distinctive set of beliefs, including a belief in the Bible as the inspired word of God, a rejection of the doctrine of the Trinity, and a belief in the coming kingdom of God on earth.
To belong to a Christadelphian ecclesia, the participant is expected to follow Biblical teaching and be willing to be part of a community like a brother in Christ where one applies the same values and norms that were used by the first followers of Christ.
If one wants to belong to a Christadelphian ecclesia, one must agree to describe the teachings of Jesus Christ and worship his God. Membership in an ecclesia includes participation in regular worship services, Bible studies, and community activities, as well as supporting and caring for fellow members of the ecclesia.
Katika makanisa fulani ya Kiprotestanti, kama vile sisi, inachukuliwa kwamba mtu lazima awe amepata ujuzi wa kutosha kuhusu Mungu na Watu Wake, na pia kuhusu Maandiko na imani, ili mtu lazima awe angalau katika miaka ya ujana ili kufanya uchaguzi.
Katika sura iliyotangulia tuliona kwamba kumbatiza mtoto mdogo hakufanyi chochote kumsaidia mtoto huyo kusitawisha imani yake. Ingawa ubatizo wa watoto wachanga unaweza kuwa na „on kwa furaha mrefu tradition”, lazima tutambue kwamba mapokeo fulani yamelifanya neno la Mungu kutokuwa na nguvu kwa ajili ya mapokeo yao. (Mathayo 15:6)
Watoto wanapokua, huwa na maswali mengi kuhusu Mungu na amri. Wakati wa kumtafuta Mungu na imani, wanaweza kutaka kujiweka wakfu kwa Mungu. Kwa kusudi hili, nyakati fulani hufanya chaguo la kubatizwa katika jumuiya ya kanisa walimokulia.
Baadaye wanapojua jumuiya nyingine ya kanisa na kujisikia vizuri nyumbani huko, mara nyingi wanashangaa kwa nini wanapaswa kubatizwa tena. Mara nyingi husahau kile walichoulizwa wakati wa ubatizo wao wa kwanza, au kile walichopaswa kuzingatia.
Kulingana na baadhi ya makanisa, katika ubatizo wa mtoto mchanga, kwa msingi wa imani hai ya wazazi, maendeleo ni, kama ilivyokuwa, kuchukuliwa kwa imani kwamba mtoto atakabidhiwa kutoka kwa baba na mama. Ni kwa sababu hii kwamba wakati imani ya Kikristo haipo kabisa kwa mmoja wa wazazi au kutoka kwa wazazi wote wawili, au wakati wazazi hawataki kuhakikisha maendeleo ya imani ya mtoto wao, Kanisa kwa hiyo linaahirisha ubatizo. Ikiwa watoto hao watafikia umri ambapo wanaweza kufanya maamuzi yao wenyewe, makanisa hayo yako tayari kuwabatiza.
Waumini wa kanisa waliobadilishwa mara kwa mara wanataka kubadili jumuiya ya Wabaptisti na wangependa kuwa mshiriki kamili huko, lakini wana ugumu wa ‘kubatiza upya’ au ‘kubatiza kupita kiasi’. Watu wanapoingia shule ya sekondari, wanakabiliana zaidi na kila aina ya maswali kuhusu mtazamo wa maisha na imani.
Kwa karne nyingi, ubatizo wa watoto wachanga ulikuwa maarufu zaidi, lakini tangu mwisho wa karne iliyopita kumekuwa na maswali zaidi juu ya thamani ya ubatizo huo na ikiwa haingekuwa bora kubadili ubatizo wa imani. Maoni kuhusu ubatizo huu wa imani pia yanatofautiana sana. Inasemekana kwamba si chaguo la kibinafsi tu, bali kwamba Mungu angemchagua mwenyewe mgombea wa ubatizo. Huyu wa mwisho anaweza kumpa mtahiniwa wa ubatizo hisia kali sana hivi kwamba miaka mingi baadaye anasadiki kwamba kwa sababu Mungu amemchagua na hakuna ubatizo mpya unapaswa kufanywa.
Ninakubali kwamba vijana fulani wanasadiki kweli kwamba walifanya chaguo sahihi katika ubatizo wao wa utineja, na kwamba walielewa kila kitu walichokuwa wakizungumza. Kwa hiyo inaweza kuwa salama kwamba mtu aliyebatizwa kwa kweli alimwamini Mungu Pekee wakati wa ubatizo wa ujana, lakini hakufikiria zaidi ikiwa jumuiya yake ya kanisa pia ilifikiri hivyo kuhusu Mungu wa Kweli Pekee. Mara nyingi mawazo yao yalifungamana sana na mafundisho ya kanisa walimokuwa. Kwa hiyo hawakuzingatia kuwepo au vinginevyo kwa vyombo vitatu tofauti vya uungu wao ambavyo pia vilizungumza juu ya « sisi », kwa hiyo kulingana nao pia ilikuwa juu ya Kristo Yesu.
Wafuasi wa ubatizo wa watoto wachanga wanaona katika tendo hilo kufanana na tohara ya awali. Katika Agano la Kale, siku ya nane baada ya kuzaliwa kwake, kila mvulana wa Kiyahudi alifanywa ishara ya agano kati ya Mungu na Israeli, kwa mujibu wa Jenerali 17:10-12 na Lev. 12:3 tohara ilifanywa kwa watoto wachanga, ambamo duara ndogo ya nyama hukatwa kutoka kwenye govi (kifuniko kilicholegea cha kuteleza) cha uume. Katika jumuiya nyingi za Kikristo wanaona ubatizo kuwa ishara ya agano jipya. Kulingana na makanisa hayo, ahadi za agano jipya ni kubwa kuliko zile za agano la kale, na ndiyo maana wanasema hivyo
itakuwa ajabu kufikiri kwamba ahadi katika Agano la Kale zinahusiana na watoto, lakini si zile za Agano Jipya.
Wamennonite au Wabaptisti, kama vile Ndugu na Ndugu katika Kristo wa Ndugu katika Kristo (au Christadelphians) wanapenda kuzungumza juu ya ubatizo kama ushuhuda wa imani ya kibinafsi, na kuonyesha ubatizo wa watoto kwamba Biblia haitaji kamwe wazo la kubatiza watoto wachanga.
Ingawa wasio Watrinitariani wanaona ubatizo kuwa tukio tendaji ambalo mtahiniwa wa ubatizo anaonyesha kwamba anaingia katika uhusiano wa kibinafsi na Mungu na kwamba anakuwa mshiriki katika jumuiya ya wafuasi wa Kristo, wafuasi wa ubatizo wa watoto wachanga wanaamini kwamba mtu ni. si hai katika ubatizo, lakini passive. Kulingana na wao, ubatizo unapokelewa na ubatizo unasimamiwa na kanisa kwa jina la Mungu. Kwa hiyo, Waanabaptisti wanaona ubatizo kuwa tendo la Mungu ambamo Anatoa ahadi zake kwa mtu anayebatizwa.
Bila shaka, Mungu anaweza kutoa ahadi zake kwa watoto na watu wazima, lakini kuanzishwa kwa ubatizo ni tendo ambalo tayari lilikuwa likifanywa kwa ajili ya maisha ya hadharani ya Yesu miongoni mwa watu wazima, kama ishara ya kujisalimisha kwao kwa Mungu. Vivyo hivyo, Yesu alijiruhusu kuzamishwa kabisa katika Mto Yordani na Yohana Mbatizaji, kama ishara ya kujisalimisha kwa Baba yake wa Mbinguni.
Miongoni mwa Wakristadelfia, mtahiniwa wa ubatizo pia anatarajiwa kufanya ishara ya kujisalimisha kikamilifu kwa Mungu katika jumuiya. Ibada ya ubatizo basi inakuwa uthibitisho wa agano hilo na Mungu, lakini pia muungano wa jumuiya ya Ndugu na dada katika Kristo.
Tunaweza kuelewa kwamba ikiwa mtu alibatizwa katika jumuiya ya Kipentekoste na aliulizwa tu maswali yafuatayo
Je, unamwamini Mungu Baba, Muumba na Mwokozi wetu?
Je, utamfuata Yesu Kristo, Mwanawe, Bwana wetu aliyesulubiwa na kufufuka?
Je, unajikabidhi kwa Roho Mtakatifu, ambaye anafufua maisha yetu?
Je, unatamani na kuahidi kumtumikia Bwana kwa uaminifu pamoja na kanisa, lililounganishwa karibu na Maandiko na Meza, katika ujenzi wa kanisa lake na kuja kwa Ufalme Wake?
kwamba mtu angeweza kujibu kwa usalama « Ndiyo » ikiwa kweli mtu aliamini katika Mungu Pekee wa Kweli, Baba wa Mbinguni wa Yesu Kristo. Kwa njia hii, ibada hiyo ya ubatizo inaweza kuwa kujisalimisha kwa Mungu kweli.
Kwa watu kama hao waliobatizwa, ubatizo utakuwa kweli kujisalimisha na kuunganishwa na Mungu. Kitendo chao basi kwa hakika ni muungano na Mungu Huyo Pekee wa Kweli ambaye ni mmoja tu.
Lakini kwa sababu ubatizo wao ulifanywa katika Kanisa la Utatu, huenda isiwe wazi kwa wengine ikiwa kweli walijisalimisha kwa Imani ya Kweli. Hasa ikiwa walikaa katika jumuiya hiyo kwa muda mrefu baada ya ubatizo huo na kuimba nao nyimbo zinazomtukuza Yesu kuwa Mungu.
Katika makanisa kadhaa ya Kipentekoste, baada ya ubatizo, watu huimba wimbo ambao wanasema wanapiga magoti mbele ya Yesu, ambaye wanamwona kuwa Bwana wao (Mungu). Ibada kama hiyo ya Yesu haiwezekani hata kidogo na ikiwa mshiriki wa awali wa kanisa la Utatu anataka kuwa mshiriki wa harakati yetu ya Christadelphian, mtu huyo atalazimika kuhitimisha kwamba uzima wa zamani na kuingia katika maisha mapya kwa kuzamishwa kabisa ndani ya maji na. ungamo la kumweka Mungu mmoja tu wa Kweli, Mungu wa Ibrahimu, Mungu wa Isaka na Yakobo, ambaye pia ni Mungu wa Yesu Kristo.
Miaka ya ujana ni kipindi cha utafiti na maendeleo ya kidini ambayo hayapaswi kupuuzwa. Ni awamu muhimu katika maisha: wakati wa hisia kali na ubunifu, awamu ambayo mawasiliano ya kijamii ni muhimu sana.
Pia ni wakati wa ‘wikken en weg’ na ambapo mtoto anataka kufanya chaguo la kibinafsi, bila mapenzi ya wazazi. Hii ina maana kwamba katika suala la imani, watoto wakati wa ujana wanaweza kuchukua njia tofauti kabisa kuliko wazazi wao.
Tunasadiki kwamba watoto wa umri wa utineja wanataka kuimarisha urafiki wao na Yehova. Kwa kusudi hili, hakika itatokea kwamba wanataka kumweka wazi baba yao wa mbinguni kile wanachosimama kwa ubatizo. Lazima tuheshimu chaguo hilo.
Hata hivyo, wakati wa kuhamishiwa kwenye jumuiya nyingine ya kanisa, pia inakuja ikiwa mawazo ya ibada ya ubatizo yanalingana na mawazo ya jumuiya mpya ya kanisa iliyochaguliwa.
Swali kubwa zaidi ni kama, wakati wa ubatizo wao wa utineja, walimtafuta Mungu wa Biblia, ambaye sisi kama Ndugu katika Kristo tunataka kubeba juu mioyoni mwetu.
Inaweza kuwa vigumu ikiwa mtu anahisi kwamba ubatizo ambao umeingizwa haujatambuliwa. Lakini ni lazima mtu afadhali aone kwamba anapotumia dawa za kusisimua misuli tena, mtu sasa anaonyesha pia kwamba anataka kupitia maisha kama Ndugu au Dada katika Kristo, katika utumishi wa Yehova, Mungu pekee wa Kweli.
Kujiingiza katika kutumia dawa tena dawa za kusisimua misuli ni jambo la kawaida, na ni kujisalimisha kwa unyenyekevu kwa Mungu ambako kunaweza kupendezwa. Kwa sasa kubadili ubatizo wa watu wazima, inawekwa wazi kwamba watu wanataka kuweka maisha yao wakfu kwa Mungu.
Wakati wa maandalizi ya ubatizo huo unaweza kuwa wakati mzuri ambao wanakua kiroho, kama ilivyokuwa kwa Yesu. (Soma Luka 2:52.)
In certain Protestant churches, as with us, it is assumed that one must have acquired sufficient knowledge about God and His People, as well as about Scripture and faith, so that one must be at least in the teenage years to make a choice.
In the previous chapter, we saw that baptising a small child does nothing to help that child develops his or her faith. Even though infant baptism may have an „on joyfully long tradition”, we must realise that certain traditions have rendered the word of God powerless for the sake of their tradition. (Matthew 15:6)
When children grow up, they have many questions about God and commandments. During their search for God and faith, they may want to dedicate themselves to God. To this end, they sometimes make the choice to be baptized in the church community in which they grew up.
When they later get to know another church community and feel better at home there, they often wonder why they should be baptised again. They often forget what was asked of them at their first baptism, or what they had to comply with.
According to some churches, in the baptism of an infant, based on the living faith of the parents, is an advance, as it were, taken on the faith that the child will be handed over from father and mother. It is for this reason that when the Christian faith is completely absent from one of the parents or from both parents, or when the parents do not want to guarantee the development of their child’s faith, the Church, therefore, postpones baptism. If those children come to an age where they can make their own decisions, those churches are open to baptising them.
Reformed churchgoers regularly want to switch to a Baptist community and would like to become a full member there, but they do have difficulty ‘re-baptising’ or ‘overbaptising’. When people enter secondary school, they are even more confronted with all kinds of questions about their attitude to life and faith.
Over the centuries, infant baptism had become by far the most popular, but since the end of the last century there have been more questions about the value of such baptism and whether it would not be better to switch to baptism of faith. Opinions about this baptism of faith also vary widely. It is said that it is not only a personal choice, but that God would have chosen the baptismal candidate himself. The latter may give the baptismal candidate such an intense feeling that years later he or she is convinced that because God has chosen him or her and no new baptism should take place.
I admit that certain young people are truly convinced that they made the right choice in their teenage baptism, and that they did understand everything they were talking about. It may therefore be safe that a baptised person actually believed in a Only God during teenage baptism, but did not think further about whether his or her church community also thought that way about an Only True God. Often their thoughts were so intertwined with the doctrines of the church where they belonged. They therefore did not consider the existence or otherwise of three different entities of their deity that also spoke of « we », so according to them it was also about Christ Jesus.
Adherents of infant baptism see in that act a resemblance to the former circumcision. In the Old Testament, on the eighth day after his birth, each Jewish boy was made a sign of the covenant between God and Israel, in accordance with Gen. 17:10-12 and Lev. 12:3 a circumcision was performed on babies, in which a small circle of flesh is then cut away from the foreskin (the loose sliding covering) of the penis. In many Christian communities, they see baptism as the sign of the new covenant. According to those churches, the promises of the new covenant are greater than those of the old covenant, and that is why they say so
it would be strange to think that the promises in the Old Testament relate to the children, but not those of the New Testament.
While non-Trinitarians view baptism as an active event in which the baptismal candidate indicates that he is entering into a personal relationship with God and that he is becoming a participant in the community of followers of Christ, the followers of infant baptism believe that one is not active in baptism, but passive. According to them, baptism is received and baptism is administered by the church in the name of God. Therefore, Anabaptists see baptism as an act of God in which He gives His promises to the person being baptised.
Of course, God can give his promises to both children and adults, but the institution of baptism is an act that was already performed for Jesus’ public life among adult people, as a sign of their surrender to God. Likewise, Jesus allowed himself to be completely immersed in the Jordan River by John the Baptist, as a sign of surrender to his Heavenly Father.
Among the Christadelphians, the baptismal candidate is also expected to perform a sign of complete surrender to God in the community. The baptismal ritual then becomes a confirmation of that covenant with God, but also of a union of the community of Brothers and sisters in Christ.
We can understand that if someone was baptised in a Pentecostalcommunity and was only asked the following questions
Do you believe in God the Father, our Creator and Saviour?
Will you follow Jesus Christ, His Son, our crucified and resurrected Lord?
Do you entrust yourself to the Holy Spirit, who renews our lives?
Do you desire and promise to serve the Lord faithfully with the church, united around Scripture and Table, in the building of His church and the coming of His Kingdom?
For such baptised people, baptism will really have been a surrender and union with God. Their action is then actually a union with That Only True God who is only one.
But because their baptism was performed in a Trinitarian Church, it may be unclear to others whether they actually surrendered to the True Faith. Especially if they stayed in that community for a long time after that baptism and sang songs with it that glorify Jesus as God.
The teenage years are a period of religious research and development that should not be underestimated. It is an important phase in life: a time of intense emotions and creativity, a phase in which social contacts are very important.
It is also a time of ‘weigh up’ and where the child wants to make a personal choice, free from the will of the parents. This means that in terms of faith, children during adolescence can take a completely different path than their parents.
We are convinced that children of teenage age want to deepen their friendship with Jehovah. To this end, it will certainly happen that they want to make it clear to their heavenly father what they stand with a baptism. We must respect that choice.
However, when transferring to another church community, it also comes down to whether the thoughts of the baptismal ritual correspond with the thoughts of the newly elected church community.
The biggest question is whether, during their teenage baptism, they really went for the God of the Bible, which we as Brothers in Christ want to carry high in our hearts.
It can be difficult if one feels that the baptism that has been entered has not been recognised. But one must rather see that when re-doping, one now also indicates that one wants to go through life as a Brother or Sister in Christ, at the service of Jehovah, the only True God.
To indulge in a re-doping is modest, and it is that humble surrender to God that can be admired. By now switching to an adult baptism, it is made clear that people want to dedicate their lives to God.
The preparation time for that baptism can then be a beautiful time in which they grow spiritually, just as it was for Jesus. (Read Luke 2:52.)
In bepaalde protestantse kerken wordt er, zoals bij ons, uitgegaan dat men voldoende kennis moet opgedaan hebben over God en Zijn Volk, alsook over de Schrift en het geloof, zodat men minstens in de tienerjaren moet zijn om een keuze te maken.
In het vorige hoofdstuk hebben we gezien dat een klein kind dopen aan dat kind niets bijdraagt om het te helpen bij zijn of haar geloof te ontwikkelen. Ook al mag de kinderdoop een „onheuglijk lange traditie” kennen, moeten we beseffen dat bepaalde tradities het woord van God krachteloos hebben gemaakt ter wille van hun overlevering. (Matthéüs 15:6)
Als kinderen opgroeien komen bij hen heel wat vragen over God en gebod. Tijdens hun zoektocht omtrent God en geloof kan het zo ver komen dat zij zich graag aan God willen opdragen. Hiertoe maken zij dan soms de keuze om zich te gaan laten dopen in de kerkgemeenschap waarin ze zijn opgegroeid.
Als zij dan later een andere kerkgemeenschap leren kennen en zich daar beter thuis voelen, vragen zij zich dikwijls af waarom ze zich opnieuw moeten laten dopen. Daarbij vergeten ze dikwijls wat er bij hun eerste doopsel aan hen gevraagd is geworden, of waaraan ze zich toen moesten voldoen.
Bij het het doopsel van een zuigeling wordt volgens sommige kerken, op grond van het levende geloof van de ouders als het ware een voorschot genomen op het geloof dat het het kind van vader en moeder zal krijgen overgedragen. Het is om die reden dat wanneer het christelijk geloof volstrekt afwezig is bij één van de ouders of bij beide ouders, of wanneer de ouders niet in willen staan voor de geloofsontwikkeling van hun kind, dat de Kerk daarom het doopsel uitstelt. Indien dan die kinderen op een leeftijd komen waarbij ze zelf beslissingen kunnen nemen, staan die kerken dan open om hen te dopen.
Gereformeerde kerkgangers willen regelmatig de overstap maken naar een baptistengemeente en daar graag volledig lid willen worden, maar hebben dan wel moeite met het ‘herdopen’ of ‘overdopen’. Als de personen in de middelbare school komen te zitten, worden ze nog meer met allerlei vragen over levenshouding en geloof geconfronteerd.
Door de eeuwen heen was de kinderdoop verreweg het populairst geworden, maar sinds eind vorige eeuw zijn er toch meer vragen gekomen over de waarde van zulke doop en of men niet beter naar een geloofsdoop zou over gaan. Over die geloofsdoop zijn de meningen ook zeer uiteenlopend. Daarvan wordt gezegd dat het niet alleen een persoonlijke keuze is, maar dat God de doopkandidaat zelf zou uitgekozen hebben. Dat laatse mag de doopkandidaat dan zulk intens gevoelen geven dat deze jaren later er nog van overtuigd is dat omdat God hem of haar heeft uitgekozen en geen nieuwe doop moet plaats vinden.
Ik geef toe dat bepaalde jongeren werkelijk overtuigd zijn dat ze de juiste keuze hebben gemaakt bij hun tienerdoop, en dat ze toen wel degelijk alles begrepen waarover het ging. Het kan dan ook gerust zijn dat een dopeling toenertijd bij de tienerdoop ook daadwerkelijk geloofde in een Enige God, maar daar niet verder bij nadacht of zijn of haar kerkgemeenschap ook zo over een Enige Ware God dacht. Dikwijls waren hun gedachten zodanig verweven met de doctrines van de kerk waar ze toebehoorden. Ze stonden er dan ook niet stil bij het al dan niet bestaan van drie verschillende entiteiten van hun godheid die ook over « wij » sprak, dus volgens hen het ook over Christus Jezus had.
Aanhangers van de kinderdoop zien in die handeling een gelijkenis met de vroegere besnijdenis. In het Oude Testament werd van elk joods jongetje op de achtste dag na zijn geboorte als teken van het verbond tussen God en Israël, conform Gen. 17:10-12 en Lev. 12:3 een besnijdenis uitgevoerd op baby’s, waarbij dan een klein cirkeltje vlees van de voorhuid (het losse schuifbare omhulsel) van de penis weggesneden wordt. In vele christelijke gemeenschappen zien ze dan de doop als het teken van het nieuwe verbond. Volgens die kerken zijn de beloftes van het nieuwe verbond groter dan die van het oude verbond, en daarom zeggen zij dat
het zou vreemd zijn om te denken dat de beloftes in het Oude Testament wel betrekking hebben op de kinderen, maar die van het Nieuwe Testament niet.
Terwijl niet-trinitariërs de doop als een actief gebeuren aanschouwen waarbij de doopkandidaat te kennen geeft een persoonlijke relatie aan te gaan met God en deelgenoot te worden van de gemeenschap van volgelingen van Christus, vinden de aanhangers van de kinderdoop dat men niet actief in de doop is, maar passief. Volgens hen wordt de doop ontvangen en wordt het doopsel door de kerk toegediend in de naam van God. Daarom zien kinderdopers de doop als een handeling van God waarin Hij Zijn beloftes geeft aan de persoon die gedoopt wordt.
Natuurlijk kan God zijn beloftes zowel aan kinderen als aan volwassenen geven, maar de instelling van het doopsel is een handeling die al voor Jezus openbare leven werd uitgevoerd onder volwassen mensen, als teken van hun overgave aan God. Zo ook liet Jezus zich door Johannes de Doper in de rivier de Jordaan volledig onderdompelen, als teken van overgave aan zijn hemelse Vader.
Bij de Christadelphians wordt er van de doopkandidaat ook verwacht dat deze een teken van volledige overgave aan God in de gemeenschap uitvoert. Hierbij wordt dan het doopritueel een bevestiging van dat verbond met God maar ook van een verbintenis van de gemeenschap van Broeders en zusters in Christus.
Wij kunnen begrijpen dat indien iemand gedoopt is in een Pinkstergemeenschap en enkel de volgende vragen gesteld kreeg
Geloven jullie in God de Vader, onze Schepper en Verlosser?
Willen jullie Jezus Christus volgen, Zijn Zoon, onze gekruisigde en opgestane Heer?
Vertrouwen jullie je toe aan de heilige Geest, die ons leven vernieuwt?
Verlangen en beloven jullie met de gemeente, verenigd rondom Schrift en Tafel, de Heer trouw te dienen in de opbouw van Zijn kerk en de komst van Zijn Koninkrijk?
dat men gerust ook « Ja » kon antwoorden als men werkelijk geloofde in de Enige Ware God, de hemelse Vader van Jezus Christus. Zodoende kon dat doopritueel een echte overgave zijn aan God.
Voor zulke gedoopten zal die doop dan ook werkelijk een overgave en verbintenis met God geweest zijn. Hun actie is dan daadwerkelijk een verbintenis met Die Enige Ware God die slechts één is.
Maar omdat hun doop verricht is in een trinitarische Kerk kan het voor anderen onduidelijk zijn of zij zich werkelijk overgegeven hebben aan het Ware Geloof. Vooral als zij na die doop nog lang in die gemeenschap vertoefd hebben en daar liederen hebben mee gezongen waar Jezus als God wordt verheerlijkt.
In meerdere Pinkstergemeenten zingt men trouwens na het doopsel een lied waarbij men zegt neer te knielen voor Jezus, die zij aanschouwen als hun Heer (God). Zulk een aanbidding van Jezus kan helemaal niet en indien een vroeger lid van een trinitarische kerk dan ook lid wil worden van onze Christadelphian beweging, zal die persoon moeten overgaan tot het afsluiten van dat oude leven en het nieuwe leven moeten binnengaan door volledige onderdompeling in het water en bekentenis van het aanhouden van slechts één Ware God, de God van Abraham, God van Isaak en Jakob, die ook de God van Jezus Christus is.
De tienerjaren zijn een niet te onderschatten periode van geloofsonderzoek en ontwikkeling. Het is een belangrijke fase in het leven: een tijd van intense emoties en van creativiteit, een fase waarin sociale contacten erg belangrijk zijn.
Het is ook een tijd van ‘wikken en wegen’ en waar het kind zelf een persoonlijke keuze wil maken, vrijgevochten van de wil van de ouders. Dat maakt dat op gebied van geloof de kinderen tijdens de adolescentie een heel andere weg kunnen uitgaan dan hun ouders.
Wij zijn er van overtuigd dat kinderen in de tienerleeftijd hun vriendschap met Jehovah willen gaan verdiepen. Hiertoe zal het gerust gebeuren dat zij met een doop aan hun hemelse vader duidelijk willen maken war zij staan. Die keuze moeten we respecteren.
Bij het over gaan naar een andere kerkgemeenschap komt het er echter ook op aan of de gedachten bij het doopritueel overeenstemmen met de gedachten van de nieuw gekozen kerkgemeenschap.
Grootste vraag is of zij bij hun tienerdoop werkelijk zijn gegaan voor de God van de Bijbel die wij als Broeders in Christus hoog in ons hart willen dragen.
Het kan lastig zijn als men het gevoelen krijgt dat het ondergane doopsel niet erkend is. Maar men moet het dan eerder zien dat men bij een herdoping nu ook aangeeft dat men als Broeder of Zuster in Christus door het leven wil gaan, ten dienste van Jehovah, de enige Ware God.
Met zich over te geven aan een herdoping stelt men zich bescheiden op, en is het die nederige overgave aan God die te bewonderen valt. Met nu over te gaan op een volwassen doop maakt men het duidelijk dat men zijn leven wil opdragen aan God.
De voorbereidingstijd naar dat doopsel kan dan een mooie tijd zijn waarin ze geestelijk groeien, net zoals het voor Jezus was. (Lees Lukas 2:52.)
Vol hoge verwachtingen waren de Europeanen afgezakt naar Amerika, « het beloftevolle land ». Maar eens daar aangekomen leek het toch niet allemaal zo makkelijk te gaan als ze gehoopt hadden. Eenmaal gesetteld zochten de immigrantenwerk, maar dat bleek ook niet zo makkelijk te gaan, want er was een tekort aan mogelijke banen.
Er waren nooit genoeg banen, en werkgevers maakten vaak misbruik van de immigranten. Mannen uit Europa of China kregen over het algemeen minder betaald dan andere werknemers, en vrouwen minder dan mannen. Dit veroorzaakte sociale spanningen, die een gekend onderdeel gingen uitmaken van de immigrantenervaring. Vaak stereotiep en gediscrimineerd, kregen veel immigranten te maken met verbale en fysieke mishandeling omdat ze ‘anders’ waren, terwijl grootschalige immigratie veel sociale spanningen veroorzaakte, leverde het ook een nieuwe vitaliteit op in de steden en staten waarin de immigranten zich vestigden.
Het moet gezegd worden, de nieuwkomers hielpen de Amerikaanse samenleving en cultuur te transformeren, wat aantoonde dat diversiteit, evenals eenheid, een bron van nationale kracht is.
Maar er moest zeer hard gewerkt worden en soms bleef er niet zo veel tijd over om te denken aan God en gebod, alhoewel velen er toch werk van maakten om hun zondagsplicht te houden.
John Thomas zijn studies in de jaren 1830-40 vormden de basis voor veel van de overtuigingen die hij ging omarmen als Broeder in Christus of Christadelphian een naam die hij had gekozen volgens de woorden delphos (broer) en delphia (stad) met daarbij de verbintenis met Christus.
In het « certificaat » dat John Thomas schreef voor Samuel Coffman en « the brethren of Ogle County » (tien mannen in totaal) verwijst Thomas naar de Antipas Association of Christadelphians in New York als de uitgevers van een pamflet genaamd ‘Yahweh Elohim’. Hij haalt dit aan als bewijs dat er al een denominatie met de naam « Christadelphian » bestond. Maar om de pacifisten te registreren zodat dat ze niet hoefden te gaan vechten in de Amerikaanse Burgeroorlog, maakte hij de benaming officieel, zodat zij als een christelijkedenominatie kunnen door gaan.
De verengelste samensmelting van de Griekse woorden geeft een voorstelling van de nauwe relatie tussen Christus en zijn gelovigen.
« Aan de heiligen en trouwe broeders in Christus. » (Kolossenzen 1:2)
Voor Thomas was het belangrijk dat we als gelovigen proberen Christus te imiteren en dat wij zijn leerstelling opvolgen, terwijl we zoals hij het Woord van God als onze grote leidraad nemen.
Voor de volgers van Dr Thomas, zij het met de naam Thomasite, Bijbelstudent of Christadelphian, was het belangrijk om naar elkaar toe te groeien en door het leven te gaan als broeder en zusterin Christus. Hierbij was het ook van het allergrootste belang dat men eerder de Bijbel ging volgen in plaats van een kerkelijke macht. Zij beschouwden de Bijbel als het geïnspireerde en onfeilbare Woord van God, waarin wij de kennis moesten gaan opzoeken.
Ze begrepen ook uit Jezus zijn toespraken dat het belangrijk was om verder het Goede Nieuws te gaan verspreiden. Ze leerden daarom ook het belang van prediken, en zo gingen ze door het land terwijl ze Gods Woord verkondigden. Zo konden op meerdere plaatsen kleine bijbelse Studentengroepen gevormd worden en zelfstandig verder groeien.
De volgers van die Bijbelstudenten zagen in dat voor hen de tijd nog niet was aangebroken om de verwezenlijking te zien van de veel betere Nieuwe Wereld.
Zij leerden over het Aards Paradijs waar de Tuin van Eden vol pracht en praal was, en waar er geen problemen waren. Die Tuin was een onderdeel van Gods Plan, dat wegens de keuze van de eerste mens onderbroken is geworden. Maar we kunnen er op aan dat God zijn Plan wil voleindigen.
Niemand minder dan de Nazareense Joodse leermeester,Jeshua ben Josef of Jezus Christus, is het grote voorbeeld geworden naar ons toe, wiens woorden van een betere wereld echt mogen geloven. Het Paradijs is net zo min een mythe of legende als hij dit is. Heel wat mensen twijfelen aan zijn bestaan, maar er is meer over hem geschreven en gekend dan over andere historische figuren, waar niemand over twijfelt dat ze bestaan hebben.
Het geschiedkundige bewijs is overweldigend dat hij twintig eeuwen geleden als volmaakt mens op aarde was. Ooggetuigen en persoonlijke metgezellen van hem hebben ons een geschreven getuigenis achtergelaten van wat hij heeft gezegd en gedaan — zijn smetteloze leven, zijn onrechtvaardige, gewelddadige dood en zijn miraculeuze opstanding uit de doden. Jezus zijn afstammingslijn staat zelfs volledig geregistreerd in het archief van de stad waar zijn menselijke moeder Maria, de dochter van Eli, de zoon van Matthat, woonde.
Jezus leerde en geloofde dat ’s mensen oorspronkelijke tehuis, het « Paradijs van Geneugte », eens had bestaan en dat Adam en zijn vrouw er wegens ongehoorzaamheid aan God, hun Schepper, uit werden verdreven. Maar hij geloofde ook, zoals enkele andere profeten voor hem vertelden over de toekomst, dat die betere wereld in Gods Plan verwezenlijkt zal worden.
Jezus zag ook uit naar het herstel van het Paradijs voor de mensheid en verwachtte tevens een aandeel aan dat herstel te hebben. Dr Thomas had heel wat werk om de mensen uit de verschillende denominaties duidelijk te maken dat zij niet naar de hemel of de hel zouden gaan bij hun dood, maar dat er een opstanding uit de doden zou plaats grijpen, waarbij Jezus de mensen zou oordelen en al of niet in zijn Koninkrijk zou binnen laten.
Hindoeïstische afbeelding met de levensdraad
De meeste godsdiensten geven aan dat de mens maar een tijdelijk verblijf op aarde heeft, waarna hij ofwel reïncarneert ofwel naar een vagevuur gaat vooraleer in de hemel de belanden. Hierdoor zien velen de aarde als weinig meer dan een doorgangshuis, een tussenstation op weg naar een ander leven. Sommige geestelijken beweren ten onrechte dat God deze planeet op een dag zal vernietigen. Als gevolg van zulke leerstellingen vinden veel mensen dat ze maar beter alles uit het leven kunnen halen wat erin zit, omdat hun toch alleen maar dedood te wachten staat.
We moeten echter beseffen dat God een schitterend voornemen heeft met de aarde en de mensheid. Het is verkeerd te denken dat de Schepper de aarde louter voor niets zou geschapen hebben. De Goddelijke Maker heeft het universum gevormd en de aarde geformeerd om ook bewoond te worden.
“Dit zegt Jehovah, die de hemel geschapen heeft – hij die de Ware God is -, die de aarde gemaakt en gevormd heeft en die haar heeft gegrondvest- niet als chaos schiep hij de aarde, maar om te bewonen heeft hij haar gevormd: Ik ben Jehovah, er is geen ander.” (Jes 45:18)
Ook vertelt de Schrift ons dat
“De rechtvaardigen zullen het land bezitten en het bewonen, hun leven lang.” (Ps 37:29)
“want wie rechtschapen zijn, zullen wonen in het land van de levenden, wie onberispelijk hun weg gaan, zullen er een vast verblijf vinden.” (Spr 2:21)
“Gelukkig de zachtmoedigen, want zij zullen het land bezitten.” (Mt 5:5)
Ja degenen die zachtaardig zijn, zullen de aarde voor zich krijgen, om daar een leven te kunnen leiden dat geen einde zal kennen.
“… in de tijd en wereld die nog komt, zal er eindeloos leven zijn.” (Mr 10:30)
Bij het doornemen van de Bijbel kunnen we die dingen te weten komen over Gods voornemen met de aarde en de mensheid. Door een grondige Bijbelstudie zal je ook geholpen worden te begrijpen waarom we hier zijn en warom alles zo verloopt als het al eeuwen aan het verlopen is.
Gelovigen in de enige Ware God die eveneens zachtmoedig zijn hebben een goed vooruitzicht want
“10 Nog even, en verdwenen is de zondaar, je kijkt waar hij is, maar vindt hem niet. 11 Wie nederig zijn, zullen het land bezitten en gelukkig leven in overvloed en vrede.” (Ps 37:10-11)
Nog een korte tijd ullen we nog geconfronteerd worden met oorlog, pijn en verdriet,maar na de zeer Grote Oorlog (Wereldoorlog 3 of Armaggeddon) zal het einde in zicht zijn en zullen de oorlogen ophouden tot het uiteinde van de aarde.
“(46:10) wereldwijd bant hij oorlogen uit, bogen breekt hij, lansen verbrijzelt hij, strijdwagens verbrandt hij in het vuur.” (Ps 46:9)
“Hij zal rechtspreken tussen de volken, over machtige naties een oordeel vellen. Hij zal de zaken rechtzetten in verband met veel volken. Zij zullen hun zwaarden omsmeden tot ploegijzers en hun speren tot snoeimessen. Geen volk zal nog het zwaard trekken tegen een ander volk, geen mens zal meer weten wat oorlog is.” (Jes 2:4)
Nu is het nog een grote soep, maar wij kunnen er op vertrouwen dat er een veel betere wereld komt dan de deze. In die wereld zullen we ook niets te kort komen.
“Dan zal er een overvloed van koren zijn in het land, zelfs op de toppen van de bergen. Rijpe aren zullen golven als de bossen van de Libanon. Vanuit zijn stad zal voorspoed ontluiken als jong groen op de aarde. (En in de steden zullen mensen bloeien als de plantengroei op aarde)” (Ps 72:16)
Er zal zelfs vrede zijn tussen mens en dier.
“6 Dan zal een wolf zich neerleggen naast een lam, een panter vlijt zich bij een bokje neer; kalf en leeuw zullen samen weiden en een kleine jongen zal ze hoeden. 7 Een koe en een beer grazen samen, hun jongen liggen bijeen; een leeuw en een rund eten beide stro. 8 Bij het hol van een adder speelt een zuigeling, een kind graait met zijn hand naar het nest van een slang. 9 Niemand doet kwaad, niemand sticht onheil op heel mijn heilige berg. Want kennis van Jehovah vervult de aarde, zoals het water de bodem van de zee bedekt.” (Jes 11:6-9)
“Wolf en lam zullen samen weiden, een leeuw en een rund eten beide stro en een slang zal zich voeden met stof. Niemand doet kwaad, niemand sticht onheil op heel mijn heilige berg-zegt Jehovah de Heer.” (Jes 65:25)
Wakiwa wamejaa matarajio makubwa, Wazungu walikuwa wameshuka Amerika, « nchi ya kuahidi » Lakini mara tu walipofika huko, haikuonekana kuwa rahisi kama walivyotarajia. Mara baada ya kutulia, wahamiaji walitafuta kazi, lakini hiyo iligeuka kuwa sio rahisi pia, kwa sababu kulikuwa na uhaba wa kazi zinazowezekana.
Hakukuwa na kazi za kutosha, na waajiri mara nyingi walichukua fursa ya wahamiaji, wanaume kutoka Ulaya au Uchina kwa ujumla walilipwa chini ya wafanyikazi wengine, na wanawake chini ya wanaume, na kusababisha mivutano ya kijamii, ambayo ikawa sehemu inayojulikana ya uzoefu wa wahamiaji, mara nyingi wa kawaida. na kubaguliwa, wahamiaji wengi walikabiliwa na unyanyasaji wa maneno na kimwili kwa kuwa « tofauti, ingawa uhamiaji mkubwa ulisababisha mivutano mingi ya kijamii, pia ilitoa uhai mpya katika miji na majimbo ambayo wahamiaji walikaa.
Inapaswa kusemwa, wageni walisaidia kubadilisha jamii na utamaduni wa Marekani, kuonyesha kwamba utofauti, pamoja na umoja, ni chanzo cha nguvu za kitaifa.
Lakini kulikuwa na kazi ngumu sana kufanywa na nyakati fulani haikuchukua muda mwingi kufikiria kuhusu Mungu na amri, ingawa wengi bado walifanya kazi ili kutimiza wajibu wao wa Jumapili.
Masomo ya John Thomas katika miaka ya 1830-40 yaliunda msingi wa imani nyingi alizokuja kukumbatia kama Ndugu katika Kristo au Christadelphian, jina ambalo alikuwa amechagua kulingana na maneno delphos (ndugu) na delphia (mji) na uhusiano. pamoja na Kristo.
Katika « cheti » John Thomas alimwandikia Samuel Coffman na « ndugu wa Kaunti ya Ogle » (wanaume kumi kwa jumla), Thomas anarejelea Chama cha Antipas cha Christadelphians huko New York kama wachapishaji wa kijitabu kiitwacho « Yahweh Elohim » Anataja. huu kama ushahidi kwamba dhehebu linaloitwa « Christadelphian » tayari lilikuwepo. Lakini ili kuwasajili wapenda amani ili wasilazimike kupigana katika Vita vya Wenyewe kwa Wenyewe vya Marekani, alilifanya jina hilo kuwa rasmi ili waendelee kuwa dhehebu la Kikristo.
Muunganisho wa Kianglicized wa maneno ya Kigiriki unawakilisha uhusiano wa karibu kati ya Kristo na waumini wake.
« Kwa watakatifu na ndugu waaminifu katika Kristo. » (Wakolosai 1:2)
Kwa Tomaso ilikuwa muhimu kwamba kama waumini tujaribu kumwiga Kristo na kwamba tufuate fundisho lake, wakati kama yeye tunalichukulia Neno la Mungu kama mwongozo wetu mkuu.
Kwa wafuasi wa Dk Thomas, iwe kwa jina la Thomasite, mwanafunzi wa Biblia au Christadelphian, ilikuwa muhimu kukua pamoja na kupitia maisha kama ndugu na dada katika Kristo, ilikuwa pia ya umuhimu mkubwa kwamba watu walianza kufuata Biblia badala ya. nguvu ya kikanisa, waliiona Biblia kuwa Neno la Mungu lililovuviwa na lisilokosea, pia, ambayo tulilazimika kutafuta maarifa.
Pia walielewa kutoka kwa Yesu hotuba zake kwamba ilikuwa muhimu kuendelea kueneza Habari Njema, kwa hiyo pia walijifunza umuhimu wa kuhubiri, na hivyo wakazunguka nchi nzima wakitangaza Neno la Mungu, hivyo Vikundi vidogo vya Wanafunzi wa Biblia vingeweza kuundwa katika sehemu nyingi. maeneo na kuendelea kukua kwa kujitegemea.
Mmoja wa Thomas, wanafunzi wake, angepata vuguvugu kubwa zaidi la Wanafunzi wa Biblia ambalo lilitokeza vikundi kadhaa, ambavyo jumuiya ya imani ya milenia, ya Urejesho ya Mashahidi wa Yehova ilikuwa mgawanyiko ambao baadaye ukawa vuguvugu lenye nguvu sana la umoja.
Wafuasi wa wanafunzi hao wa Biblia walitambua kwamba wakati ulikuwa bado haujawajia waone utimizo wa Ulimwengu Mpya ulio bora zaidi.
Walijifunza kuhusu Pepo ya Kidunia ambapo Bustani ya Edeni ilikuwa imejaa fahari na hali, na ambapo hapakuwa na matatizo Bustani hiyo ilikuwa sehemu ya Mpango wa Mungu, ambao umekatizwa kwa sababu ya uchaguzi wa mtu wa kwanza Lakini tunaweza kusisitiza kwamba Mungu anataka kukamilisha Mpango wake.
Si mwingine ila msimamizi wa Kiyahudi wa Mnazareti, Jeshua ben Josef au Yesu Kristo, ambaye amekuwa kielelezo kikuu kwetu, ambaye maneno yake ya ulimwengu bora ni kweli kuamini kwamba Paradiso si hadithi au hekaya zaidi kuliko ilivyo watu wengi wanatilia shaka kuwepo kwake, lakini mengi yameandikwa na kujulikana kumhusu kuliko watu wengine wa kihistoria, lakini, ambayo hakuna anayetilia shaka kuwa walikuwepo.
Ushahidi wa kihistoria ni mwingi sana kwamba alikuwa duniani karne ishirini zilizopita kama mwanadamu mkamilifu, mashahidi waliojionea na masahaba zake binafsi wametuachia ushuhuda wa maandishi wa kile alichosema na kufanya — maisha yake yasiyo na doa, kifo chake kisicho cha haki, cha jeuri na maisha yake. ufufuo wa kimuujiza kutoka kwa ukoo wa Yesu hata umeandikwa kikamilifu katika hifadhi ya jiji ambako mama yake mwanadamu Mariamu, binti ya Eli, mwana wa Mathat, aliishi.
Jésus a enseigné et cru que la maison d’origine de ’, le « Paradis du Plaisir », avait existé autrefois et qu’Adam et sa femme en avaient été chassés pour désobéissance à Dieu, leur Créateur, mais il croyait également, comme certains autres prophètes lui l’ont dit à propos de l’avenir, que ce monde meilleur se réalisera dans le Plan de Dieu.
Jésus attendait également avec impatience la restauration du Paradis pour l’humanité et s’attendait également à jouer un rôle dans cette restauration Le Dr Thomas avait beaucoup de travail pour faire comprendre aux gens de différentes confessions qu’ils n’iraient pas au ciel ou en enfer à leur mort, mais qu’une résurrection d’entre les morts aurait lieu, où Jésus jugerait les gens et s’il les laisserait ou non entrer dans son Royaume.
Uwakilishi wa kuzaliwa upya katika Uhindu.
Dini nyingi zinaonyesha kwamba mwanadamu hukaa tu kwa muda duniani, na kisha anazaliwa upya au kwenda toharani kabla ya kuishia mbinguni. Kwa sababu hiyo, wengi wanaona Dunia kuwa zaidi ya nyumba ya kupita, kituo cha njia kwenye njia ya kwenda kwenye maisha mengine. Makasisi wengine wanadai kimakosa kwamba siku moja Mungu ataharibu sayari hii. Kwa sababu ya mafundisho hayo, watu wengi huhisi kwamba wanapaswa kufaidika zaidi na maisha, kwa sababu wanakabiliwa na kifo tu.
Ni lazima tutambue, hata hivyo, kwamba Mungu ana nia nzuri sana na dunia na wanadamu, ni makosa kufikiri kwamba Muumba angeiumba dunia bure tu Muumba wa Kimungu aliumba ulimwengu na kuumba dunia ili ikaliwe pia.
“Hivi ndivyo Yehova asemavyo, aliyeumba mbingu – yeye ambaye ni Mungu wa Kweli – aliyeiumba na kuiumba dunia na aliyeianzisha – si kama machafuko alivyoiumba dunia, bali kuikaa aliiumba: Mimi ni Yehova, hakuna mwingine.” (Isa 45:18)
Maandiko pia yanatuambia hivyo
“Wenye haki watamiliki ardhi na kuishi humo maisha yao yote.” (Ps 37:29)
“kwa wale ambao ni waadilifu watakaa katika nchi ya walio hai, wale wanaotembea bila lawama watapata makao ya kudumu.” (Spr 2:21)
“Blessed ni wapole, kwa kuwa watakuwa na ardhi.” (Mt 5:5)
Ndiyo, wale ambao ni wapole watakuwa na dunia mbele yao, ili kuishi maisha huko ambayo hayatakuwa na mwisho.
“… katika wakati na ulimwengu ujao, kutakuwa na maisha yasiyo na mwisho.” (Bw 10:30)
Katika kupitia Biblia, tunaweza kujifunza mambo hayo kuhusu kusudi la Mungu kwa ajili ya dunia na wanadamu, na kupitia funzo kamili la Biblia, utasaidiwa pia kuelewa kwa nini tuko hapa na kwa nini kila kitu kinaendelea kama kimekuwa kikiendelea kwa karne nyingi.
Waumini wa Mungu mmoja wa Kweli ambao pia ni wapole wana matarajio mazuri kwa sababu
“10 Muda kidogo tu, na amekwenda ni mwenye dhambi, unatazama alipo, lakini hampati. 11 Wale wanyenyekevu watamiliki ardhi na kuishi kwa furaha kwa wingi na amani.” (Ps 37:10-11)
Kwa muda mrefu zaidi tutakabiliwa na vita, maumivu na huzuni, lakini baada ya Vita Kuu sana (Vita vya 3 vya Dunia au Armaggeddon) mwisho utakuwa mbele na vita vitaisha hadi mwisho wa dunia.
“(46:10) duniani kote anapiga marufuku vita, anavunja pinde, anavunja mikuki, anachoma magari kwa moto.” (Ps 46:9)
“Atahukumu kati ya mataifa, kuhukumu mataifa yenye nguvu, Ataweka mambo sawa kuhusiana na mataifa mengi, Watatengeneza panga zao kuwa chuma cha jembe na mikuki yao kuwa visu vya kupogoa Hakuna taifa litakalochomoa upanga dhidi ya watu wengine, hakuna mtu atakayeweza. kujua vita ni nini.” (Isa 2:4)
Sasa bado ni supu kubwa, lakini tunaweza kuamini kwamba kutakuwa na ulimwengu bora zaidi kuliko huu. Hatutakosa chochote katika ulimwengu huo pia.
“Kisha kutakuwa na wingi wa mahindi katika nchi, hata juu ya vilele vya milima, masikio yaliyoiva yatapepea kama misitu ya Lebanoni Kutoka kwa ustawi wa jiji lake yatachanua kama kijani kibichi duniani. (Na katika miji watu watachanua kama mimea duniani)” (Ps 72:16)
Kutakuwa na amani kati ya wanadamu na wanyama.
“6 Kisha mbwa mwitu atalala chini karibu na mwana-kondoo, panther atakaa chini na mbuzi; ndama na simba watakula pamoja na mvulana mdogo atawachunga. 7 Ng’ombe na dubu watakula pamoja, watoto wao wamekusanyika pamoja; simba na ng’ombe hula majani yote mawili. 8 Mtoto mchanga anacheza kwenye pango la nyoka, mtoto anashika kwa mkono wake kwenye kiota cha nyoka 9 Hakuna mtu anayefanya uovu, hakuna mtu anayefanya ubaya katika mlima wangu wote mtakatifu Kwa kuwa ujuzi wa Yehova unajaza dunia, maji yanapofunika chini ya bahari.” (Isa 11).:6-9)
“Wolf na mwana-kondoo watakula pamoja, simba na ng’ombe watakula majani yote mawili, na nyoka atakula mavumbi: hakuna mtu atakayetenda maovu, hakuna mtu atakayefanya maovu katika mlima wangu wote mtakatifu-anasema Yehova Bwana.” (Isa 65:25)
Full of high expectations, the Europeans had descended on America, « the promising country » But once they got there, it didn’t all seem to be as easy as they had hoped. Once settled, the immigrants looked for work, but that turned out not to be so easy either, because there was a shortage of possible jobs.
There were never enough jobs, and employers often took advantage of the immigrants, men from Europe or China were generally paid less than other workers, and women less than men, causing social tensions, which became a known part of the immigrant experience, often stereotypical and discriminated against, many immigrants faced verbal and physical abuse for being « different, while large-scale immigration caused many social tensions, it also provided a new vitality in the cities and states in which the immigrants settled.
It must be said, the newcomers helped transform American society and culture, demonstrating that diversity, as well as unity, is a source of national strength.
But there was a lot of hard work to be done and sometimes it didn’t take much time to think about God and commandment, although many still worked to keep their Sunday duty.
John Thomas‘ studies in the years 1830-40 formed the basis for many of the beliefs he came to embrace as Brother in Christ or Christadelphian, a name he had chosen according to the words delphos (brother) and delphia (city) with the connection with Christ.
In the « certificate » John Thomas wrote for Samuel Coffman and « the brethren of Ogle County » (ten men in all), Thomas refers to the Antipas Association of Christadelphians in New York as the publishers of a pamphlet called « Yahweh Elohim » He cites this as evidence that a denomination named « Christadelphian » already existed. But to register the pacifists so that they did not have to fight in the American Civil War, he made the name official so that they can continue as a Christian denomination.
The Anglicized fusion of the Greek words represents the close relationship between Christ and his believers.
« To the saints and faithful brethren in Christ. » (Colossians 1:2)
For Dr. Thomas, it was important that as believers we try to imitate Christ and that we follow hisdoctrine, while like him we take the Word of God as our great guideline.
For Dr Thomas’s followers, be it by the name Thomasite, Bible students or Christadelphian, it was important to grow together and go through life as brother and sister in Christ, it was also of the utmost importance that people started following the Bible rather than an ecclesiastical power, they regarded the Bible as the inspired and infallible Word of God, too, in which we had to look up the knowledge.
They also understood from Jesus’ speeches that it was important to go on to spread the Good News, so they also learned the importance of preaching, and so they went around the country proclaimingGod’s Word, thus small biblical Student Groups could be formed in multiple places and continue to grow independently.
The followers of those Bible students realized that the time had not yet come for them to see the realization of the much better New World.
They learned about the Earthly Paradise where the Garden of Eden was full of pomp and circumstance, and where there were no problems That Garden was a part of God’s Plan, which has been interrupted because of the choice of the first man But we can insist that God wants to complete His Plan.
None other than the NazareneJewish preceptor, Jeshua ben Josef or Jesus Christ, has become the great example towards us, whose words of a better world are truly to believe Paradise is no more a myth or legend than it is. Many people doubt his existence, but more has been written and known about him than about other historical figures, but, no one doubts that they existed.
The historical evidence is overwhelming that he was on earth twenty centuries ago as a perfect human being, eyewitnesses and personal companions of his have left us a written testimony of what he has said and done — his spotless life, his unjust, violent death and his miraculous resurrection from Jesus’ lineage is even fully recorded in the archive of the city where his human mother Mary, the daughter of Eli, the son of Matthat, dwelt.
Jesus taught and believed that the original home, the « Paradise of Pleasure », had once existed and that Adam and his wife were driven out of it for disobedience to God, their Creator, but he also believed, as some other prophets told him about the future, that that better world will be realized in God’s Plan.
Jesus also looked forward to the restoration of Paradise for humanity and also expected to play a role in that restoration. Dr. Thomas had a lot of work to make it clear to people from different denominations that they would not go to heaven or hell at their death, but that a resurrection from the dead would take place, where Jesus would judge people and whether or not he would let them into his Kingdom.
Most religions indicate that man only has a temporary stay on earth, after which he either reincarnates or goes to purgatory before it ends up in heaven. Because of this, many see Earth as little more than a transit house, a way station on the way to another life. Some clergy wrongly claim that God will one day destroy this planet. As a result of such teachings, many people feel that they should get the most out of life, because they only face death.
We must realize, however, that God has a splendid intention with the earth and humanity, it is wrong to think that the Creator would have created the earth merely for nothing The Divine Maker formed the universe and formed the earth to be inhabited as well.
“This is what Jehovah says, who created heaven – He Who is the True God – who made and formed the earth and who founded it – not as chaos did he create the earth, but to inhabit it He formed it: I am Jehovah, there is no other.” (Isa 45:18)
Scripture also tells us that
“The righteous will possess the land and inhabit it all their lives.” (Ps 37:29)
“for those who are righteous will dwell in the land of the living, those who walk their way blamelessly will find a steady abode.” (Spr 2:21)
“Blessed are the meek, for they will possess the land.” (Mt 5:5)
Yes, those who are gentle will have the earth before them, in order to live a life there that will have no end.
“… in the time and world to come, there will be endless life.” (Mr 10:30)
In going through the Bible, we can learn those things about God’s purpose for the earth and humanity, and through a thorough Bible study, you will also be helped to understand why we are here and why everything is going as it has been going for centuries.
Believers in the one True God who are also gentle have a good prospect because
“10 Just a little while, and gone is the sinner, you look where he is, but do not find him. 11 Those who are humble will own the land and live happily in abundance and peace.” (Ps 37:10-11)
For a little while longer we will be confronted with war, pain and sorrow, but after the very Great War (World War 3 or Armageddon) the end will be in sight and the wars will end until the end of the earth.
“(46:10) worldwide he bans wars, breaks bows, shatters lances, burns chariots in fire.” (Ps 46:9)
“He will judge between the nations, judge mighty nations, He will set things right in connection with many nations, They will forge their swords into plough irons and their spears into pruning knives No nation will draw the sword yet against another people, no man will know what war is.” (Isa 2:4)
Now it’s still a big soup, but we can trust that there will be a much better world than this. We won’t lack anything in that world either.
“Then there will be an abundance of corn in the land, even on the tops of the mountains, ripe ears will wave like the forests of Lebanon From his city prosperity will blossom like young greenery on the earth. (And in the cities people will blossom like vegetation on earth)” (Ps 72:16)
There will even be peace between humans and animals.
“6 Then a wolf will lie down next to a lamb, a panther will sit down with a goat; calf and lion will feed together and a little boy will herd them. 7 A cow and a bear will graze together, their young are gathered together; a lion and an ox eat both straw. 8 An infant plays at the den of a viper, a child grabs with his hand to the nest of a serpent 9 No one does evil, no one makes mischief in all my holy mountain For knowledge of Jehovah fills the earth, as the water covers the bottom of the sea.” (Isa 11:6-9)
“Wolf and lamb shall feed together, a lion and a ox shall eat both straw, and a serpent shall feed on dust: no man shall do evil, no man shall make mischief in all my holy mountain-says Jehovah the Lord.” (Isa 65:25)
Katika makanisa fulani ya Kiprotestanti, kama vile sisi, inachukuliwa kwamba mtu lazima awe amepata ujuzi wa kutosha kuhusu Mungu na Watu Wake, na pia kuhusu Maandiko na imani, ili mtu lazima awe angalau katika miaka ya ujana ili kufanya uchaguzi.
Katika makanisa kadhaa ya Kipentekoste, baada ya ubatizo, watu huimba wimbo ambao wanasema wanapiga magoti mbele ya Yesu, ambaye wanamwona kuwa Bwana wao (Mungu). Ibada kama hiyo ya Yesu haiwezekani hata kidogo na ikiwa mshiriki wa awali wa kanisa la Utatu anataka kuwa mshiriki wa harakati yetu ya Christadelphian, mtu huyo atalazimika kuhitimisha kwamba uzima wa zamani na kuingia katika maisha mapya kwa kuzamishwa kabisa ndani ya maji na. ungamo la kumweka Mungu mmoja tu wa Kweli, Mungu wa Ibrahimu, Mungu wa Isaka na Yakobo, ambaye pia ni Mungu wa Yesu Kristo.
Kanisa la Christadelphian huko Anderlecht 