Kinderdoop tegenover doop als volwassene #2 De tienerdoop

mars 3, 2024février 28, 2024 par Marcus Ampe, publié dans Christadelphian, Geloof, Overdenking - Beschouwing, Vragen & Antwoorden

communion - baptism renewal — Photo by Wilson Pinto on Pexels.com

In bepaalde protestantse kerken wordt er, zoals bij ons, uitgegaan dat men voldoende kennis moet opgedaan hebben over God en Zijn Volk, alsook over de Schrift en het geloof, zodat men minstens in de tienerjaren moet zijn om een keuze te maken.

In het vorige hoofdstuk hebben we gezien dat een klein kind dopen aan dat kind niets bijdraagt om het te helpen bij zijn of haar geloof te ontwikkelen. Ook al mag de kinderdoop een „onheuglijk lange traditie” kennen, moeten we beseffen dat bepaalde tradities het woord van God krachteloos hebben gemaakt ter wille van hun overlevering. (Matthéüs 15:6)

Als kinderen opgroeien komen bij hen heel wat vragen over God en gebod. Tijdens hun zoektocht omtrent God en geloof kan het zo ver komen dat zij zich graag aan God willen opdragen. Hiertoe maken zij dan soms de keuze om zich te gaan laten dopen in de kerkgemeenschap waarin ze zijn opgegroeid.

Als zij dan later een andere kerkgemeenschap leren kennen en zich daar beter thuis voelen, vragen zij zich dikwijls af waarom ze zich opnieuw moeten laten dopen. Daarbij vergeten ze dikwijls wat er bij hun eerste doopsel aan hen gevraagd is geworden, of waaraan ze zich toen moesten voldoen.

Bij het het doopsel van een zuigeling wordt volgens sommige kerken, op grond van het levende geloof van de ouders als het ware een voorschot genomen op het geloof dat het het kind van vader en moeder zal krijgen overgedragen. Het is om die reden dat wanneer het christelijk geloof volstrekt afwezig is bij één van de ouders of bij beide ouders, of wanneer de ouders niet in willen staan voor de geloofsontwikkeling van hun kind, dat de Kerk daarom het doopsel uitstelt. Indien dan die kinderen op een leeftijd komen waarbij ze zelf beslissingen kunnen nemen, staan die kerken dan open om hen te dopen.

Gereformeerde kerkgangers willen regelmatig de overstap maken naar een baptistengemeente en daar graag volledig lid willen worden, maar hebben dan wel moeite met het ‘herdopen’ of ‘overdopen’. Als de personen in de middelbare school komen te zitten, worden ze nog meer met allerlei vragen over levenshouding en geloof geconfronteerd.

Door de eeuwen heen was de kinderdoop verreweg het populairst geworden, maar sinds eind vorige eeuw zijn er toch meer vragen gekomen over de waarde van zulke doop en of men niet beter naar een geloofsdoop zou over gaan. Over die geloofsdoop zijn de meningen ook zeer uiteenlopend. Daarvan wordt gezegd dat het niet alleen een persoonlijke keuze is, maar dat God de doopkandidaat zelf zou uitgekozen hebben. Dat laatse mag de doopkandidaat dan zulk intens gevoelen geven dat deze jaren later er nog van overtuigd is dat omdat God hem of haar heeft uitgekozen en geen nieuwe doop moet plaats vinden.

Ik geef toe dat bepaalde jongeren werkelijk overtuigd zijn dat ze de juiste keuze hebben gemaakt bij hun tienerdoop, en dat ze toen wel degelijk alles begrepen waarover het ging. Het kan dan ook gerust zijn dat een dopeling toenertijd bij de tienerdoop ook daadwerkelijk geloofde in een Enige God, maar daar niet verder bij nadacht of zijn of haar kerkgemeenschap ook zo over een Enige Ware God dacht. Dikwijls waren hun gedachten zodanig verweven met de doctrines van de kerk waar ze toebehoorden. Ze stonden er dan ook niet stil bij het al dan niet bestaan van drie verschillende entiteiten van hun godheid die ook over « wij » sprak, dus volgens hen het ook over Christus Jezus had.

Aanhangers van de kinderdoop zien in die handeling een gelijkenis met de vroegere besnijdenis. In het Oude Testament werd van elk joods jongetje op de achtste dag na zijn geboorte als teken van het verbond tussen God en Israël, conform Gen. 17:10-12 en Lev. 12:3 een besnijdenis uitgevoerd op baby’s, waarbij dan een klein cirkeltje vlees van de voorhuid (het losse schuifbare omhulsel) van de penis weggesneden wordt. In vele christelijke gemeenschappen zien ze dan de doop als het teken van het nieuwe verbond. Volgens die kerken zijn de beloftes van het nieuwe verbond groter dan die van het oude verbond, en daarom zeggen zij dat

het zou vreemd zijn om te denken dat de beloftes in het Oude Testament wel betrekking hebben op de kinderen, maar die van het Nieuwe Testament niet.

Doopsgezinden of baptisten, zoals de Brethren en Brothers in Christ of Broeders in Christus (of Christadelphians) praten graag over de doop als een getuigenis van persoonlijk geloof, en wijzen kinderdopers erop dat de Bijbel de idee van pasgeborenen te dopen nooit aanhaalt.

Terwijl niet-trinitariërs de doop als een actief gebeuren aanschouwen waarbij de doopkandidaat te kennen geeft een persoonlijke relatie aan te gaan met God en deelgenoot te worden van de gemeenschap van volgelingen van Christus, vinden de aanhangers van de kinderdoop dat men niet actief in de doop is, maar passief. Volgens hen wordt de doop ontvangen en wordt het doopsel door de kerk toegediend in de naam van God. Daarom zien kinderdopers de doop als een handeling van God waarin Hij Zijn beloftes geeft aan de persoon die gedoopt wordt.

Natuurlijk kan God zijn beloftes zowel aan kinderen als aan volwassenen geven, maar de instelling van het doopsel is een handeling die al voor Jezus openbare leven werd uitgevoerd onder volwassen mensen, als teken van hun overgave aan God. Zo ook liet Jezus zich door Johannes de Doper in de rivier de Jordaan volledig onderdompelen, als teken van overgave aan zijn hemelse Vader.

Bij de Christadelphians wordt er van de doopkandidaat ook verwacht dat deze een teken van volledige overgave aan God in de gemeenschap uitvoert. Hierbij wordt dan het doopritueel een bevestiging van dat verbond met God maar ook van een verbintenis van de gemeenschap van Broeders en zusters in Christus.

Wij kunnen begrijpen dat indien iemand gedoopt is in een Pinkstergemeenschap en enkel de volgende vragen gesteld kreeg

Geloven jullie in God de Vader, onze Schepper en Verlosser?

Willen jullie Jezus Christus volgen, Zijn Zoon, onze gekruisigde en opgestane Heer?

Vertrouwen jullie je toe aan de heilige Geest, die ons leven vernieuwt?

Verlangen en beloven jullie met de gemeente, verenigd rondom Schrift en Tafel, de Heer trouw te dienen in de opbouw van Zijn kerk en de komst van Zijn Koninkrijk?

dat men gerust ook « Ja » kon antwoorden als men werkelijk geloofde in de Enige Ware God, de hemelse Vader van Jezus Christus. Zodoende kon dat doopritueel een echte overgave zijn aan God.

Voor zulke gedoopten zal die doop dan ook werkelijk een overgave en verbintenis met God geweest zijn. Hun actie is dan daadwerkelijk een verbintenis met Die Enige Ware God die slechts één is.

Maar omdat hun doop verricht is in een trinitarische Kerk kan het voor anderen onduidelijk zijn of zij zich werkelijk overgegeven hebben aan het Ware Geloof. Vooral als zij na die doop nog lang in die gemeenschap vertoefd hebben en daar liederen hebben mee gezongen waar Jezus als God wordt verheerlijkt.

In meerdere Pinkstergemeenten zingt men trouwens na het doopsel een lied waarbij men zegt neer te knielen voor Jezus, die zij aanschouwen als hun Heer (God). Zulk een aanbidding van Jezus kan helemaal niet en indien een vroeger lid van een trinitarische kerk dan ook lid wil worden van onze Christadelphian beweging, zal die persoon moeten overgaan tot het afsluiten van dat oude leven en het nieuwe leven moeten binnengaan door volledige onderdompeling in het water en bekentenis van het aanhouden van slechts één Ware God, de God van Abraham, God van Isaak en Jakob, die ook de God van Jezus Christus is.

De tienerjaren zijn een niet te onderschatten periode van geloofsonderzoek en ontwikkeling. Het is een belangrijke fase in het leven: een tijd van intense emoties en van creativiteit, een fase waarin sociale contacten erg belangrijk zijn.
Het is ook een tijd van ‘wikken en wegen’ en waar het kind zelf een persoonlijke keuze wil maken, vrijgevochten van de wil van de ouders. Dat maakt dat op gebied van geloof de kinderen tijdens de adolescentie een heel andere weg kunnen uitgaan dan hun ouders.

Wij zijn er van overtuigd dat kinderen in de tienerleeftijd hun vriendschap met Jehovah willen gaan verdiepen. Hiertoe zal het gerust gebeuren dat zij met een doop aan hun hemelse vader duidelijk willen maken war zij staan. Die keuze moeten we respecteren.

Bij het over gaan naar een andere kerkgemeenschap komt het er echter ook op aan of de gedachten bij het doopritueel overeenstemmen met de gedachten van de nieuw gekozen kerkgemeenschap.

Grootste vraag is of zij bij hun tienerdoop werkelijk zijn gegaan voor de God van de Bijbel die wij als Broeders in Christus hoog in ons hart willen dragen.

Het kan lastig zijn als men het gevoelen krijgt dat het ondergane doopsel niet erkend is. Maar men moet het dan eerder zien dat men bij een herdoping nu ook aangeeft dat men als Broeder of Zuster in Christus door het leven wil gaan, ten dienste van Jehovah, de enige Ware God.

Met zich over te geven aan een herdoping stelt men zich bescheiden op, en is het die nederige overgave aan God die te bewonderen valt. Met nu over te gaan op een volwassen doop maakt men het duidelijk dat men zijn leven wil opdragen aan God.

De voorbereidingstijd naar dat doopsel kan dan een mooie tijd zijn waarin ze geestelijk groeien, net zoals het voor Jezus was. (Lees Lukas 2:52.)

Voorgaande

Aanvullende lectuur

Gods Woorden voor de pelgrimstocht #2 Woorden van God voor het leven

février 4, 2024février 2, 2024 par Guestspeaker, publié dans Gedrag of houding tegenover anderen, Geloof, Jezus Christus - zoon van God, Overdenking - Beschouwing

De woorden van God in bedevaarten

Bovenal is de pelgrim samen met anderen om naar het Woord van God te luisteren, en het licht van dit woord roept in hem een nieuwe kijk van geloof op over zijn eigen leven en over de verwerping die hij bij vele gelegenheden van God heeft gemaakt. Hij ontdekt de weg die voor hem ligt. Net als David, als de verloren zoon, keert hij zich af van zijn zonde en wendt hij zich tot God, die altijd klaar staat voor vergeving. Hij doet boete in de volle zin van het woord: zijn pelgrimsbiecht is het startpunt van een authentieke bekering.

In vreugde en in een sfeer van viering neemt hij samen van het brood en de wijn ter gedachtenis aan het Laatste Avondmaal van Jezus Christus (de Eucharistie). Hij ervaart de eenheid die bestaat tussen alle kinderen van God: er is waarlijk één geloof, één Heer, één doopsel, één God en Vader, maar ook een ongeveinsde naastenliefde, die vrede en geluk met zich meebrengt. Ten slotte maakt hij deel uit van de zending van de Kerk. Tegelijkertijd voelt hij zich solidair met alle mensen in dezelfde strijd voor rechtvaardigheid en vrijheid.

Gods Woorden voor de pelgrimstocht van het leven

Het leven is een pelgrimstocht

Het is in een tweede fase dat de pelgrims, in het licht van het Woord van God, zullen ontdekken dat de ontplooiing van hun leven een nieuwe betekenis krijgt in de uitstraling van de werkelijkheden die tijdens een pelgrimstocht worden beleefd: « Het leven is de ware, de enige pelgrimstocht ».

Een reis om God te ontmoeten

Net als een pelgrimstocht is het menselijk leven een reis om God te ontmoeten. God is altijd op zoek geweest naar de mens om zichzelf aan hem te geven en hij biedt hem een uitwisseling van liefde aan, die in Jezus Christus wordt gerealiseerd. Het heiligdom dat de pelgrim bezoekt, is slechts het beeld van dat « volmaakte heiligdom » dat de mensheid van Christus is. God was de eerste die ons met een buitengewone liefde liefhad door het geschenk dat Hij ons gaf van Zijn Zoon, Jezus Christus.

Een wandeling in de kerk

Zoon van God, die naar de aarde van de mensen is gekomen, « het Woord van de Vader dat Hij openbaart, « een dienaar die het lijden aanvaardt », zet hij zijn zending voort in de Kerk.
Door het doopsel heeft hij ons verenigd met het mysterie van zijn dood en verrijzenis. Als we nu samenkomen in de ecclesia, voelen we ons verbonden als broeders en zusters in Christus, maar nog meer met onze Goddelijke Vader, de Ene Ware God. Deze verbinding met God of Gods verbond met Zijn volk, en met ons, geeft ons de kracht om door te gaan in het leven.

En zijn Geest begint in de gemeenschap van gelovigen de eenheid te realiseren waarnaar de hele mensheid op weg is.

Een opwaartse weg naar heiligheid

Het is ook in de Kerk dat de christen het eeuwige Woord van God ontvangt. Hij ontvangt het in geloof en in het licht ervan ziet hij de roeping tot heiligheid die de zijne is en die hij zijn hele leven en door de meest uiteenlopende vormen van zijn activiteit moet verwezenlijken. Hij zal dat doen, niet goedkoop, zelfs niet passief, maar met een volledig lucide inzet, waarvan hij soms de ware dimensie moet herontdekken. Door zijn werk, in zijn dagelijks leven, zal de inspanning die hij levert niet alleen een legitieme zoektocht zijn naar het geluk waarvoor hij gemaakt is, maar ook een bijdrage aan de opbouw van een nieuwe wereld.

Voorgaande